Ziekenhuis

Hier lig ik dan. Mezelf de tandjes te vervelen in een ziekenhuisbed. Dus ga ik maar bloggen. Ik geef jullie een kijkje in mijn hoofd. En dan met name wat er in de periode vanaf vanmorgen tot nu allemaal aan gedachten voorbij is gekomen. Hou hierbij rekening dat niets wat een mens denkt echt waar is.

Ik kwam dus vanmorgen om 07.00 uur aan in het Ikazia ziekenhuis te Rotterdam. Vandaag werd er een pin uit mijn kuitbeen gehaald. Die zit er al 4 jaar in, geplaatst na een beenbreuk. Tijd om hem eruit te halen, want de pin doet pijn.

Ik werd hartelijk ontvangen door Ellen, een zuster voorzien van een stevig Rotterdams accent. Kreeg ik er gewoon ff bij. Heerlijk.

Om 08.45 werd ik naar de verkoeverkamer gereden. Ik had nog niet gepoept. Door de stress van de operatie voelde ik toch aandrang. De zuster zei dat ik dan in een fles moest poepen. Hmmmm. Laat maar, dacht ik. Dan maar ophouden met mogelijke obstipatie tot gevolg. Of in mijn broek schijten in de ok. Maar dan is het niet meer mijn zaak.

Ik herkende nog veel van de zusters, anesthesisten en ook de twee chirurgen die mij gingen opereren herkende ik nog. Ik ben hier al voor de derde keer voor dat ku(i)tbeen. Ze kenden mij ook nog. Er was een anesthesist waarvan ik nog wist dat ‘ie Porsches had. Hij liet allemaal foto’s van zijn bolides zien op zijn telefoon, heel leuk was dat!

In de ok ging het allemaal vrij vlotjes. Ik had een ruggenprik dus ik was er de hele tijd lekker bij. Gezellig. Het kostte de chirurgen wel wat moeite om de schroef eruit te krijgen. Ze moesten flink kracht zetten, waardoor ik af en toe stevig heen en weer geschud werd. Na een klein half uurtje was de klus geklaard. Ik werd weer dichtgenaaid en terug naar de verkoeverkamer gereden.

In de verkoeverkamer was ik erg misselijk en daar kreeg ik een middeltje voor. Ze hebben overal wat voor in zo’n ziekenhuis joh. Ik werd geholpen door zuster Suelie. Wat een lieverd. En nog knap ook. We hadden leuke gesprekken over overeenkomstige levensgebeurtenissen: yoga bij Balanzs, ons zelfde sterrenbeeld, wonen op Rotterdam-Zuid, windsurfen, onze favoriete kleur roze en nog veel meer. Het was bijna een speeddate gesprek. Op een gegeven moment ging Suelie de hoeveelheid vocht in mijn blaas controleren. Ik zei dat ik speciaal voor de operatie mijn mooiste onderbroek had aangetrokken, uiteraard met roze erin. Suelie zei dat het er mooi verzorgd uitzag, dat je het veel slechter kunt treffen bij de patiënten. 
Nadat ik een peren ijsje had gekregen werd ik weer terug gereden naar de afdeling. Ik bedankte Suelie en zei dat ik haar wel zou zien met yoga bij Balansz. Zij bedankte mij op haar beurt weer voor de gezelligheid.

Terug op de afdeling begon het gevecht in mijn hoofd met de uitwerking van de ruggenprik:
-10.00: ik kan nog niks bewegen in mijn benen. Shit. 
-10.15: ah, weer gevoel in mijn heupen. Fijn. 
-10.30: weer gevoel in mijn knieën. Lekker. 
-10.45: shit joh. Geen gevoel in mijn piemel en ballen. 
-11.00: Jezus, nog steeds geen gevoel in mijn piemel en ballen. Zouden ze een verkeerde zenuw geraakt hebben?
-11.15: Fuck, nog steeds niks in mijn geslachtsdeel. Straks komt er nooit meer gevoel in en kan ik nooit meer seks hebben. Wat een prutsers hier in dat ziekenhuis. 
-11.30: man, nog geen activiteit in mijn za(a)kje. Straks kan ik geen kinderen meer krijgen. 
-11.45: aaarghhhh. Nog steeds niks in mijn voortplantingsorgaan. Dan maar geen kinderen. Na ja, scheelt weer een hoop gedoe. Kan al dat geld naar mooie reisjes. 
-12.00: dan maar complete overgave aan de gevoelloosheid.

Deze paniektoestand aangaande mijn mannelijkheid was vrij onprettig en ik schoot er niks mee op. Dan maar de focus op mijn kamergenoten. Die rechtsvoor slaapt. Lekker rustig. Linksvoor ligt Chandely, en haar moeder Chantal is erbij. Ze heeft nog een dochter Chantely. Dus dan heb je Chantal, Chantely en Chandely. Is het niet hilarisch? 
En rechts naast me ligt een man die de hele tijd zit te zeiken dat ‘ie z’n trouwring om wil hebben. Die ligt nog in zijn kluisje. Nou, snel die ring om dan en verder lekker je bek houden. Pfffff.

13.10: inmiddels is de verdoving grotendeels uitgewerkt, dat heeft lang geduurd. Ongeveer 4 uur! Terwijl de anesthesist zei dat het maar 2 uur zou duren. Toch iets teveel verdoving gegeven. Ik heb dan wel een olifantengeheugen, maar een olifantenverdoving was echt niet nodig hoor.

En ik voel mijn klokkenspel weer! En ik voel dat ik moet plassen. Gelukkig! Dit betekent (als het goed is) dat ik nog steeds seks kan hebben en kinderen kan krijgen.

13.21: net weer geplast. Ik doe het weer!

Namas-thee (kreeg ik net van zuster Ellen)!

En oh ja, de ene foto is voor de operatie en de andere erna. Zoek de 7 verschillen!