Zelluf doen

Al van jongs af aan heb ik geleerd m’n zaakjes zelf te regelen. Jij hebt een probleem veroorzaakt, dus dan ga je dat zelf oplossen. Dat deed ik dus. Ook als ik dat probleem niet zelf had veroorzaakt. In m’n boek kun je lezen dat ik ook in de pelgrimstocht door hulpverlenersland regelmatig genoodzaakt werd tot ‘zelluf doen’.

And the saga continues. Zoals ik al eerder heb geschreven zit ik sinds 17 januari ziek thuis. Na een aantal weken gaf ik bij m’n manager aan dat het wel eens tijd werd voor een bedrijfsarts. De eerste date werd gecancelled omdat ik niet kon en daarna heb ik twee keer moeten bellen voor een nieuwe afspraak. Beetje de omgekeerde wereld. Ik was blijkbaar ‘verdwenen’ in het systeem. Het is nu weer tijd voor een tweede afspraak met de bedrijfsarts. Uiteraard moet ik hier weer zelf achteraan. Geen probleem, want ik heb ‘zelluf doen’ op m’n voorhoofd getatoeëerd. Ik sprak trouwens een bevriende casemanager en die gaf aan dat het best raar is dat ik geen casemanager heb, en nog nooit wat gehoord heb van een HR-manager. Ze hebben waarschijnlijk allemaal die tattoo op m’n voorhoofd gezien.

Verder heb ik het onderzoek bij het Erasmus MC in het verschiet voor een second opinion voor het label bipolaire stoornis en een fysiek onderzoek voor m’n eeuwig durende vermoeidheid. In gang gezet door de liefdesbrief van de ‘Valentijnspsycholoog’ aan het Erasmus MC. Er was gesteggel tussen de huisarts en de Valentijnspsycholoog over wie de verwijzing naar het ziekenhuis moest versturen. Ik als superverbinder had er wat telefoontjes richting beide partijen voor nodig om de verwijzing naar het Erasmus MC te krijgen. Uiteindelijk heeft de huisarts het onder veel gemor gedaan. Weken gingen voorbij en het duurde maar en het duurde maar voordat ik wat hoorde van het ziekenhuis. Ik besloot het Erasmus MC te bellen voor opheldering, op 16 maart. De psychiater van het Erasmus MC bleek op 22 februari al gebeld te hebben naar de Valentijnspsycholoog met aanvullende vragen. En toen is de hele verwijzing stil komen te liggen. Ik was wederom min of meer ‘verdwenen’ in een bureaucratisch systeem. Daarna heb ik als superverbinder drie keer naar beide secretariaten gebeld om de psychiater en Valentijnspsycholoog met elkaar in contact te brengen. Bleek dat er wederom gesteggel was over de verwijzing. Volgens het Erasmus MC moest de Valentijnspsycholoog wel zelf de verwijzing doen omdat het anders verzekeringstechnisch met de zorgverzekeraars zou mislopen. Met dit geintje ben ik weer twee weken bezig geweest. Onder lichte doch dringende dwang heb ik een verzoek tot actie gedaan. Gelukkig heb ik nu als het goed is dinsdag een intake in het Erasmus MC.

Het is maar goed dat ik het ‘zelluf doen’ al op jonge leeftijd heb geleerd, anders was er van een re-integratie-traject en een onderzoek bij het Erasmus MC weinig terechtgekomen. Verzorgingsstaat my ass, je moet overal zelf achteraan en alles zelluf regelen. Maar we blijven lachen hè. Ik probeer altijd maar te bedenken dat iedereen altijd z’n best doet. Een beetje frustrerend is het echter wel.    

Ik hoop trouwens dat ik met het aanbreken van de lente weer vrolijkere blogs kan schrijven. De vooruitzichten zijn goed. Nog even geduld alstublieft.