Zelfliefde

De Donkere Dame

Gisteren zat ik met m’n bestie in de zweethut. We hadden allebei al gevoeld en uitgesproken dat het een bijzondere dag zou worden. En dat werd het. Het thema voor mij vandaag was zelfliefde. Ik had last van mijn lichaam tijdens het zitten. Ik zat eerst in kleermakerszit. Zat niet fijn, beknelde. Daarna op m’n knieën. Deed pijn. Daarna één knie plat en één knie omhoog. Werd misselijk. Twee knieën omhoog. Nog misselijker. Tot ik eindigde in een yogahouding die de “deer pose” word genoemd. De misselijkheid verdween en ik voelde me comfortabel.

 

Toch bleef het onderwerp me bezighouden. Want wat is nou zelfliefde? Is het kiezen voor comfort, of is het kiezen voor discomfort omdat je daar meer van leert? Is het kiezen voor veiligheid, of is het juist kiezen voor avontuur omdat het leven geen generale repetitie is? Is het kiezen voor ontspanning, of is het kiezen voor vurigheid en passie omdat je dan het gevoel hebt dat je leeft?  

 

Ik heb in de afgelopen jaren van meerdere mensen geleerd dat als je een Ja voelt, je het gewoon moet doen. En als je een Nee voelt, je het vooral niet moet doen. Je lichaam vertelt het je. Maar toch gaat die vlieger niet altijd op. Want soms krijg je buikpijn aan de vooravond van een grote keuze. Zeg je bijvoorbeeld echt je baan op en duik je het onbekende diepe in? Je hebt pijn in je buik en je lichaam zegt dus Nee, denk je. Maar achteraf kan het het grootste cadeau van zelfliefde zijn dat je jezelf ooit hebt gegeven.

 

Grappig ook wat ik ervoer met keuzes maken gisteren. Keuzes voor jezelf. De watergieter goot. Het werd steeds heter. Mijn grens werd bijna bereikt. Ik dacht: ah, hij doet zo de deur wel open. Maar hij bleef gieten. Ik trok het niet meer. Het was makkelijk voor mij geweest om te buigen voor de hitte. Maar ik bleef stug doorzitten totdat de gieter de deur opendeed. Ik ging over mijn grens. Eigenlijk legde ik dus de keuze voor zelfzorg buiten mezelf. Ik geloof dat ik dit in het dagelijks leven ook doe. Over je grens laten gaan tot de ander stopt. Niet echt lief voor jezelf eigenlijk….

 

Maar goed. Terug naar zelfliefde. Het is dus een aardige zoektocht. En het onderzoek zelf hoort ook bij zelfliefde. Dat je niet zomaar een zesje accepteert, maar gaat voor de tien. Altijd voor de tien gaan kan echter ook vermoeiend zijn. Gisteren kreeg ik voor die dag dus mijn antwoord. Zelfliefde was even zoeken naar de juiste zithouding en het me comfortabel maken in de deer pose. Want ik ben eerlijk gezegd al best lang met alles in gevecht. Met corona, met werk, met de liefde. Ik stop even met vechten en laat het comfort toe voor de komende tijd. Misschien neem ik volgende keer wel een strandstoel mee de hut in.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.