Ik was lam. Na zes Trappist Dubbel zag ik alles meer dan eens. Ik was bij het eerste concert in twee jaar tijd. Een steengoed verjaardagscadeau. Bedankt, Nancy.
Het was in Rotown, bij Robin Borneman. De meeste nummers kende ik niet, ik had hem pas ‘s middags op Spotify geluisterd. Ik viel toen op de bank in slaap. Niet omdat het saai was, maar ik had mijn benen eraf gelopen in de bouwketen en dommelde weg.
Robin en zijn band speelden wat covers. Zoals ‘Soldier On’, wel toepasselijk in de huidige omstandigheden. ‘Spirit Bird’ van Xavier Rudd en ‘Skyfall’ van Adele kwamen ook voorbij. Ik vond zijn stem live beter dan vanaf mijn telefoon. Ik was achteraf lichtelijk teleurgesteld dat de cover van ‘Hallelujah’ niet door de zaal galmde.
Wat was het weer fijn om een concert te bezoeken alsof er in de afgelopen twee jaar niets gebeurd was. Geen mondkapjes, geen QR code en geen desinfecterende gel bij de deur. Gewoon je ticket laten zien, en over die drempel stappen. Het was wel even wennen, die prikkels. Maar door de verdovende werking van het zich opbouwende promillage van de Trappisten, kalmeerde ik en kon genieten.
Ik kwam nog wat buurtgenoten tegen. De bloemenvrouw op de hoek, waar ik bij tijd en wijle een bloemetje koop, en in het voorjaar altijd de plantjes voor op mijn balkon. Ze had haar dochter meegenomen, een mooie verschijning van een jaar of 27. Haar lichaam was bedekt met vele tatoeages, waarvan ik graag het verhaal wilde weten. En die neusring wekte ook mijn interesse.
Het leukste van de hele avond, was dat ik alleen was. In je eentje ontvouwen zich de mooiste dingen. Dat had ik ook even nodig, avontuur. Ik zou samen met een vriend gaan, maar die was ziek en zette zijn joker in. Ik kon geen medefeestvierders vinden voor het kaartje dat over was. Aanvankelijk wilde ik dan ook maar de handdoek in de ring gooien, en de avond puzzelend doorbrengen. Maar ik trok de stoute schoenen aan en fietste naar de Nieuwe Binnenweg. Ik praatte zeer weinig, behalve met de barman, waar ik elk kwartier ‘een Trappist Dubbel!’ tegen riep. Het concert was fijn, en het dansen daarna ook. ‘…Baby One More Time’ van Britney Spears, Kriss Kross met ‘Jump’ en ‘Rainbow In The Sky’ van DJ Paul Elstak streelden mijn trommelvliezen. Het was een geslaagd avondje uit met mezelf.
Ternauwernood vond ik mijn fiets terug en ik slalomde langs de witte strepen van fietsstroken terug naar de Statenweg, terwijl ik foto’s maakte van het mooiste station van Nederland. Ik passeerde de shoarmatent achter centraal, die was helaas al dicht, zo laat was het. Gelukkig had ik thuis nog een blikkie Cola en een Snickers.