Vergeving

Japie, Otje, Gidde, Dickie, Rai, Jus, Frank, Tim, Mars. Bedankt jongens. Voor onvergetelijke dertig decemberavond. Voor jullie een normale avond zaalvoetbal, voor mij een heel bijzondere.

In de zomer van 2004 ging ik met vrienden een potje voetballen. Het was zomerstop. Bij SHO te Oud-Beijerland op een trainingsveldje renden we als jonge honden heen en weer. Allemaal goede voetballers bij elkaar. Dus het ging er fanatiek aan toe. Slidings, ferme schouderduwen en af en toe een pittige overtreding. Op een gegeven moment maakte ik een soloactie. Ik was een creatieve, snelle dribbelaar. Ik ging een paar man voorbij en bij de laatste verdediger  kreeg ik ineens een schop tegen mijn linkeronderbeen. Ik was op volle snelheid. Mijn linkeronderbeen werd geblokt door het been van de verdediger en de rest van mijn lichaam ging op volle snelheid door. Krak. Scheur. Snijdende pijn. Gevloek op de verdediger. Jankend van de pijn naar huis. Ik moest me voortbewegen op krukken. Er was duidelijk iets niet goed in mijn linkerknie. Toen ik een MRI-scan liet maken in het ziekenhuis, bleek ik een gescheurde achterste kruisband te hebben. Hij hoefde niet gereconstrueerd te worden, maar de orthopeed adviseerde wel om nooit meer te gaan voetballen.

Nooit meer voetballen? Jeetje. Het spelletje dat ik zo leuk vond. Samen in verbinding een teamprestatie neerzetten. Mijn uitlaatklep. Lekker alle frustratie eruit trappen tegen een bal. En natuurlijk de derde helft, met je voetbalvrienden lekker slap ouwehoeren. Ik moest revalideren en na een half jaar was ik weer hersteld. Ik zou in een nieuw elftal gaan beginnen, maar ik had de trainer gebeld om te zeggen dat ik nooit meer kon voetballen. Rond die tijd zakte ik in een depressie. Ik weet niet of de gescheurde kruisband de reden was voor de depressie, want er was natuurlijk meer aan de hand. Maar de blessure heeft wel meegespeeld. Gelukkig kon ik nog wel sporten. Surfen, wielrennen, mountainbiken, snowboarden, noem maar op. Dus dat ben ik lekker blijven doen. Maar ik kwam eigenlijk nooit in de voetbalflow. Dat je volledig opgaat in het spelletje en de tijd vergeet. Alleen met surfen heb ik dat ook. Maar dat is een zelfstandige sport. Dat doe je niet in een team. En dat mis ik soms wel in het water.

Na de gescheurde achterste kruisband bleef mijn linkerbeen een zwakke plek. Tijdens het windsurfen verdraaide ik regelmatig mijn knie. En tijdens het golfsurfen ging ik er regelmatig doorheen als ik hele steile, holle golven surfte. En in de winter van 2014 brak ik mijn kuitbeen met windsurfen. Ik weet zeker dat ik mijn kuitbeen niet zou breken met een stabiele linkerknie. Het kostte mij negen maanden revalidatie. En negen maanden frustratie. Elke keer dat ik een blessure heb aan mijn linkerbeen door het missen van mijn achterste kruisband, ontstaat er naast een vlammende pijn ook een vlammende boosheid richting degene die ervoor gezorgd heeft dat die achterste kruisband scheurde. Tijdens tweede kerstdag van dit jaar vertelde de “dader” dat hij tot op de dag van vandaag, vijftien jaar later, zich soms nog rot voelt over de botsing. Dat hij er nog over droomt. Dat zette mij aan het denken. Met boosheid van mijn kant en schuldgevoel van zijn kant schieten we beiden niets op. Dus ik besloot hem te vergeven. Ik voelde opluchting van mijn kant. En hij zei: “Dank je wel”. Ik zag zijn schouders zakken. Dit was stap één.

Stap twee was om weer een keer te gaan voetballen. Om van die angst om weer een schop te krijgen af te komen. Ik had vijftien jaar geen bal meer aangeraakt. Ja, soms een keer op het strand, een beetje een balletje hooghouden. Maar een serieus potje voetbal durfde ik niet aan. Gelukkig kwam de mogelijkheid al snel na het vergevingsproces op tweede kerstdag. Mijn maatje Justin nodigde me uit voor een potje zaalvoetbal. Ik voelde gelijk mijn keel dichtgesnoerd worden. Maar ik besloot het toch te doen. De angst aan te kijken. Ik was best zenuwachtig toen ik de zaal inliep. Het begin was een beetje onwennig, maar na een paar minuten zat ik volledig in de voetbalflow. Het was werkelijk waar fantastisch. Allemaal goede voetballers. Ik merkte dat je het spelletje nooit verleert. Na vijftien jaar was mijn handelingssnelheid laag, en mijn explosiviteit op de eerste meters ook. Maar ik kon nog best meekomen met de fitte voetballers. Ook omdat mijn conditie verder prima is. Wel verkrampten na anderhalf uur mijn bovenbeenspieren omdat ze de bewegingen niet meer gewend zijn.

Vandaag voel ik mij licht. Wel heb ik overal spierpijn. Ik loop als een bejaarde. Maar het was het waard. De periode van kerst tot oud en nieuw 2019 bleek een voor mij belangrijke te zijn. Misschien wel de mooiste van de afgelopen vijftien jaar. De vergeving heeft twee mensen lichter gemaakt. Weg boosheid, weg schuldgevoel. En ik ben mijn angst kwijt. Dank u.