Van de tak op de hak

Een donker huis. Het rook muf, zo’n typische oude mensengeur. De kleine dame stofte wat mee en las daarna de krant. Ik vroeg of er nog wat interessants te lezen viel. Ze zei dat er heel veel corona-onzin in stond. Ze was niet zo te spreken over de persconferentieperformance van Hugo en Mark. Maar goed, ze was over wel meer dingen negatief. Ze had een mooie foto van haar neven en nichten aan de muur hangen, waarmee ik haar complimenteerde. Zelf wilde ze echter geen foto’s meer ontvangen van de familie, omdat ze toch nooit op bezoek kwamen. De zuurgraad van de kleine dame was vrijwel zeker lager dan pH = 7. Ach ja, je kunt niet altijd zoete mango’s eten. Haar overleden man was trouwens huisschilder en kunstenaar, prachtige schilderijen hingen aan de muur.  

Ik was wat eerder klaar bij de kleine dame en nuttigde mijn ontbijt in de algemene ruimte van de bejaardenflat. Het was een komen en gaan van ouderen. In een kwartier tijd kom je een hoop te weten. Zo kwam ik erachter dat de vrouw die naast me zat te wachten kanker had, en dat ze wel een beetje klaar was met de behandelingen. En een bejaard echtpaar kwam opgedoft door de gang gerollatorparadeerd. Ze hadden van die handige rollators die je om kunt draaien en er dan op kunt gaan zitten. Toen ze buiten aan het chillen waren, maakte ik een praatje met ze. Ze bleken naar een begrafenis te gaan. In de hal zag ik overigens nog een mooie collage met quotes om positief te blijven. Hard nodig in deze verwarrende tijd.

Mijn grote vriend was blij dat ik weer terug was van vakantie. In de eerste week had hij hulp gehad, in de tweede week niet. Het was dus een kleine puinzooi. Mijn mattie zei: “Zie je die foto van die kat aan de muur? Dat was mijn eerste. Het was een fokpoes. Die kattenkots daar kun je trouwens gewoon opzuigen. Kijk, ik heb nieuwe schoenen gekocht voor mijn reis naar Kroatië. Zitten als gegoten. Sorry, ik ga een beetje van de tak op de hak. Maar ik heb ook zoveel te vertellen.” Nadat ik een paar hele vieze deuren had schoongemaakt, keken we samen nog naar Duck Tales. Die themesong is sinds mijn jeugd nog steeds hetzelfde, mooi man.

De laatste client rookte. Ze was al vijftig jaar ernstig reumatisch, haar vingers zaten helemaal tegen haar handpalmen geplakt. Heel de boel vergroeid. Roken schijnt chronische ontstekingsreuma te kunnen veroorzaken. Maar ik geloof niet dat deze vrouw nog van plan was te gaan stoppen. Net als bij client nummer één van vandaag was haar overleden man ook huisschilder en kunstenaar. Wat een toeval. Deze reumatische rokert was trouwens wel een ontzettende lieverd. Ze was zeer prettig gezelschap, ik had zo nog uren krentenbollen met kaas kunnen eten in haar bijzijn, terwijl ze prachtige verhalen over vroeger vertelde. Thuis viel ik op de bank in slaap.