Net bij gratis yoga op het Schouwburgplein in Rotterdam geweest. Superleuk, dat is van mei tot en met september op zondagochtend van elf tot twaalf. Niet te vroeg dus. Kun je zelfs nog een beetje uitslapen en er met je kater heen. Vandaag stond restorative yoga op het programma, gegeven door Danielle van Yogajuf. Voor mensen die niet bekend zijn met yoga: restorative is echt de meest ontspannen vorm van yoga. Maar vandaag even niet.
Ik was namelijk vanmorgen eerst gaan wielrennen. Een klein rondje van anderhalf uur. Tien uur weer thuis, even douchen, en ruim op tijd aanwezig op het Schouwburgplein. Nou is er met wielrennen voor de yogaat op zich niks mis. Ik had alleen na het fietsen enorme dorst, en in één keer bijna een liter water opgedronken. En ik was even vergeten dat je lichaam best wel wat van dat water opneemt, maar dat een groot gedeelte van het vocht er ook weer uit moet. En ik was ook even vergeten om thuis naar de WC te gaan. Kortom: ik moest voor aanvang van de les al pissen als een reiger.
De yogales was dus een uitdaging met een lange ui. De yogajuf van Yogajuf had bedacht veel strekkingen van de buikspieren te doen. De blaas ligt vrij dicht tegen de buikspieren aan, nog voor de darmen. Dus elke kanteling van het bekken waarbij de buikspieren gestrekt worden, geeft een druk op de blaas. Dan is zo’n ontspannen restorative yogales ineens niet zo ontspannen meer.
Het begon al in de eerste vijf minuten van de les, tijdens het aankomen op het matje.
“Beeld jezelf in dat er wortels uit je zitbotjes schieten, en dat je hoofd zich richting de blauwe lucht beweegt. Zo ben je beter geaard, en maak je jezelf langer.”
Nou yogajuffie, ik kan nu me nu alleen maar watervallen, fonteinen en enorme oceanen inbeelden.
En wat later in de les:
“Voel wat het ontspannende effect is van deze restorative yogales. Voel je schouders naar de grond zakken.”
Pfffff, er zakt bij mij helemaal niks naar de grond. En het enige wat ik wil “restoren” is mijn blaas, door er een enorme lading vocht uit te knallen. Als ik ga ontspannen loop ik leeg!
Het nummer “Devi Prayer” van Craig Pruess & Ananda, wat David van 365 dagen succesvol altijd gebruikt tijdens zijn geleide meditaties stond bijna de gehele les op. Normaal zak ik daarvan in een diepe ontspanning, maar ook dat hielp niet vandaag.
Zo’n volle blaas trekt naarmate de tijd vordert steeds meer de aandacht, want hij wordt zeker niet leger. Je hoopt nog dat door de zonnewarmte al het vocht uit je lichaam verdampt, inclusief je plas. Gebeurt niet helaas. En je gaat op een gegeven moment ook allerlei spirituele trucjes uitproberen. Je hebt weleens ergens gelezen dat alles wat je aandacht geeft groeit. Dus ga je heel hard proberen geen aandacht aan het plasgevoel te besteden. Werkt natuurlijk niet. Daarnaast weet je van je Vipassana retraites dat als je met je aandacht naar de pijn gaat, de pijn soms minder wordt of soms zelfs weggaat. Ga je met je plasnood ook proberen. Keihard met je aandacht naar het plasgevoel, in de hoop dat het weggaat. Lukt niet.
Het enige dat wel werkt, is gewoon zijn met het ongemak, wat ik met yin yoga heb geleerd. Door yin yoga ben ik in staat om vrij lang met mijn aandacht bij ongemak te blijven, zonder het te willen veranderen. Niet ingrijpen, gewoon de volle blaas er laten zijn. En als het echt teveel wordt, een aanpassing doen zodat je goed voor je lichaam zorgt. De beste aanpassing zou natuurlijk zijn: gewoon even gaan pissen bij café Floor.
De innerlijke dialoog die vervolgens ontstond over een mogelijk WC bezoek was ook interessant. Het was net een gesprek tussen moeder en kind. Zo’n innerlijk gesprek kun je in de stilte van de yogales nog veel beter volgen:
“Hmmmm. Cafe Floor is wel dichtbij. Zal ik even naar de WC gaan?”
“Nee. Je wilt de anderen toch niet storen. Zie het als een uitdaging.”
“Zal ik toch niet even naar de WC gaan? Want ik moet straks ook nog langs Albert Heijn.”
“Nee joh, je redt het wel.”
“Het plasgevoel wordt wel steeds erger. Zal ik toch niet even naar de WC gaan?”
“Nee joh, ze zien je aankomen bij café Floor.”
“Maar ik moet echt heel nodig nu, straks is het hier de Schouwburgplas. Of als de dijken doorbreken voordat ik de WC bereik, café Wet Floor.”
“Stop met zeiken, even doorzetten. Als je thuis bent mag je zeiken.”
Uiteindelijk heb ik toch het einde van de les gered. En ik ben naar huis geracet. Ook nog even snel langs de Albert Heijn natuurlijk. Daar stonden ze al klaar met een dweilorkest, een mopwagen en een boenmachine. Was gelukkig niet nodig.
Het leuke is ook dat hoe dichter je bij huis komt, hoe erger het wordt. Je hersenen gaan dan signalen aan je blaas geven dat je bijna mag. En dan worden de sluizen nog net niet opengezet. Dan sta je nog even van been op been te hupsen (denkend dat dat helpt) terwijl je je sleutel zoekt. En als je dan binnen bent, vlieg je naar de WC en begin je al te stralen als je nog niet helemaal zit. Ook nog een vieze plee. Jammer dan. Schoonmaken. Aaaaaaaaahhhhhhhhhh. Lekker. Eindelijk ontspannen.