True Spirit

Dat roze bootje genaamd ‘Ella’ ken ik ergens van, dacht ik toen ik gisteren de film ‘True Spirit’ zag op Netflix. De film vertelt het verhaal van Jessica Watson, een Australisch meisje van 16 jaar dat in haar eentje de wereld rondzeilde. Begonnen op 19 november 2009 in Sydney om op te varen naar Nieuw-Zeeland, Fiji, Kaap Hoorn, Falkland Islands, Kaap de Goede Hoop, Kaap Agulhas, Kaap Leeuwin en dan via de zuidkant van Australië weer naar Sydney. Op 15 mei 2010 kwam ze terug. Een 210 dagen durende heldendaad.

Het roze bootje liet me na de film niet meer los. Waar had ik dat toch gezien? Ineens wist ik het. In 2010 was ik vier maanden in Australië om met twee vrienden met een Nissan Patrol langs de westkust te crossen, van Adelaide helemaal rond naar Darwin. We zijn ook naar het midden gekard om Uluru te zien. We hadden te snel gereden en waren een maand te vroeg in Darwin. In de resterende tijd vloog ik alleen naar Cairns voor backpackersfeestwerk, en daarna naar Brisbane. Vanaf Brisbane ben ik al surfend met de trein, geen treinsurfen gelukkig, naar Sydney gereisd.

Ik doorzocht gisteren de foto’s van deze geweldige trip en na even zoeken vond ik haar: Ella, het roze heldinnenbootje. Dat kleine zeilschip had ik ’s avonds met lange sluitertijd op de gevoelige plaat vastgelegd op 19 mei 2010, vier dagen na Jessica’s aankomst. Het schip lag in Darling Harbour. Ik keek verder terug in de foto’s en kwam erachter dat ik op 9 mei al in Sydney was. Ik was benieuwd wat ik op 15 mei aan het doen was. Blijkbaar had ik in de ochtend een wandeling gemaakt over de Harbour Bridge naar de noordkant van Sydney.

Op de terugweg naar het centrum, terwijl ik over de Harbour Bridge liep, viel het me al op dat er zoveel boten op het water waren en dat er zoveel mensen bij het Sydney Opera House stonden, daar heb ik foto’s van gemaakt, rond twee uur ’s middags. Op internet las ik dat het roze monstertje iets voor twee uur de haven van Sydney in was gevaren. Daarom waren al die boten op het water en stonden al die mensen, zo’n 80.000, bij het Opera House. Ik bleek een onbewuste supporter geweest van deze avonturier in hart en nieren.

Grappig, over ‘op het juiste moment op de juiste plek zijn’ gesproken. Had het zo moeten zijn, of was het puur toeval?