Trommeles

Twee uur lang moesten m’n trommelvliezen tot het uiterste gaan, om de niet-aflatende woordenstroom van mevrouw Trommel de baas te kunnen. Op een gegeven moment dacht ik slim te zijn en ik stelde voor de badkamer te gaan schoonmaken, dan hadden m’n gehoororganen tenminste even rust. Niets was minder waar, ze kwam er gewoon bij zitten op de wc, klep dicht en lullen maar. Hield ze haar eigen klep maar even dicht, dacht ik nog.   

Vele onderwerpen passeerden de revue. Ze had met name spannende verhalen over drugsdealers en criminelen die aan de overkant van de straat woonden. Mevrouw Trommel ging over tot fluisteren toen we in de pauze op het balkon zaten. Daar zat een wietplantage want daar hadden ze blauw neonlicht ’s avonds. Daar op de hoek was het uitgebrand, ook een wietplantage. Daar bij die dubbele garage werd drugs gedeald. Daar op de bovenste verdieping was er een opgepakt, ook een drugsdealer, de politie schoot met scherp bij de inrekening, je zag de vonken van de kogels op de straatstenen. En daar zijn er eens drie vermoord, gevonden in een steegje achteraf. Mevrouw Trommel had inmiddels de leeftijd bereikt waarbij je aan de waarheidsgetrouwheid van de wildwesttaferelen zou kunnen gaan twijfelen.

‘Trommelen heb ik ook veel gedaan,’ zei ze toen ik naar haar stapel percussiematerialen keek.

‘Leuk, ik speel djembé,’ antwoordde ik.

‘Dat is toch zo’n Afrikaanse trommel? Zal ik anders een stukkie voor je spelen?’ Haar ogen fonkelden.

Voordat ik kon antwoorden had ze al een trommel en twee stokken te pakken en begon keiharde roffels door de kamer te rammen. Dat was het moment waarop m’n trommelvliezen het zo goed als begaven. Ik vluchtte naar de wc om te plassen. Gelukkig kwam ze er niet bij zitten.

Volgende week mag ik weer naar mevrouw Trommel. Ik hoop dat ze een djembeetje rustig aan doet met me. Anders krijgen we ruzie, wordt het weer trommeles.