Triggers

Ik liep met de baas door de gang, ik at een krentenbol. De baas stelde me voor. “Goedemorgen! Dit is Ruud, ik wijs hem even de weg in uw kantoorpand. Hij komt het werk van Kees doen, want die is op vakantie.”

‘Oh, en Ruud komt al etend binnen. Niet echt een goede eerste indruk hè Ruud?’ antwoordde de directrice van het bedrijf. En mijn reactie was: “Uh, ok.” Meer dan dit kwam er niet uit. Ik viel helemaal stil. De tandwielen in mijn hoofd liepen vast.

En na deze vastlopert ontstond er in mij een setje reacties. De eerste was dat ik mezelf kleiner en onzeker voelde worden. Als een kind dat op z’n donder krijgt van z’n moeder. Toen het kleiner worden ophield, ontstond er een tegengesteld effect. Ik voelde me juist weer groter worden. Van woede. De puber in mij die moeite heeft met autoriteit stapte naar voren en duwde het kleine onzekere kind opzij. Wie dacht deze vrouw wel niet wie ze was? Dacht ze dat ze met deze opmerking dan wel een goede eerste indruk achterliet? Dit en allerlei nare verwensingen schoten door mijn hoofd. Ik ben blij dat ik ze niet geuit heb, want uiteindelijk bleek het een hele aardige vrouw te zijn.    

Zowel het kleiner en onzeker worden als het groter en woedend worden zijn geen normale reacties op een opmerking van de ander. Dan weet je dat het meestal oude, ingesleten patronen van vroeger zijn. Die je bij je  ouders hebt geleerd, bij een leraar op school of bij de voetbaltrainer. In ieder geval iets wat al op jonge leeftijd is aangeleerd, en dat neuropaadje blijf je maar lopen. Tot je het herkent.

Toen ik eenmaal aan het werk was op het kantoor wisselden het kleine onzekere kind en het boze autoriteitsprobleempubertje elkaar steeds af. Het ene moment was ik klein en onzeker en liep ik op eieren terwijl ik de directrice aan het pleasen was. Ik knoopte gesprekjes met haar aan om het te doen voorkomen of ik geïnteresseerd in haar was. En op momenten dat ik het woedende mannetje was met de weerstand tegen autoriteit ging ik met mijn hakken in het zand en sloeg hele stukken werk over. Met de gedachte dat ze het lekker zelf kon doen.

Tot ik herkende wat ik aan het doen was. En ik legde al snel de link met mijn jonge jaren als onvolwassen Ruud. En toen kon ik het al snel loslaten. En daarom hou ik zo van persoonlijke ontwikkeling. Hierdoor herken ik patronen veel sneller en zit ik mezelf en anderen steeds korter en minder vaak in de weg. Catch yourself and stop it. Ik kan het iedereen aanraden het pad van persoonlijke ontwikkeling te gaan lopen. Het zou een hoop conflicten in jezelf en met anderen schelen. En het is ook gewoon leuk om de ingesleten weggetjes in je hoofd te volgen. Het levert mij in ieder geval een hoop plezier op en ik kan er steeds vaker met lol naar kijken. En er uiteindelijk voor kiezen een ander neuropad te lopen.