Trauma

Ik doe mee met de cursus Spirituele Relaties van Jan Geurtz. Laatst had ik een zoomsessie als onderdeel van de cursus. Dat is elke twee weken. Je kunt dan vragen aan Jan stellen, deze vragen gaan vaak over de liefde. Tijdens deze zoomsessie ging het echter over trauma. Ik stelde daarover een vraag aan Jan. Ik vroeg hoe je op een spirituele manier naar trauma kunt kijken en ermee om kunt leren gaan.

 Ik legde aan Jan uit dat ik twee vervelende dingen heb meegemaakt in mijn leven. Ik ben toen ik twintig was een keer tegen de vlakte geslagen toen ik een café uit stapte. Twintig man stond mij op te wachten terwijl ik daar alleen was, want mijn vrienden kwamen pas later naar buiten. Ik had eerder die avond ruzie gehad met een jongen, en die kwam blijkbaar even terug met zijn vriendjes. En in 2014 heb ik mijn been gebroken tijdens het windsurfen, terwijl ik midden op het Oostvoornsemeer was met windkracht 8. Het was 24 december, ik was alleen en het schemerde al. Ik dacht dat ik flauw ging vallen en zou verdrinken. Gelukkig lukte het mij om naar de kant te surfen en naar huis te rijden op adrenaline. De volgende dag in het ziekenhuis bleek inderdaad dat het been gebroken was.

Deze gebeurtenissen hebben ertoe geleid dat ik mij nog regelmatig onveilig voel op straat, en als ik ga surfen denk ik dat ik ga verdrinken. Dit levert dus stress op. Want cognitief gezien weet ik wel dat ik veilig ben op straat en dat ik niet zal verdrinken, maar mijn lichaam geeft hele andere signalen. 

Jan hoorde het zo eens aan en gaf wat tips om er op een spirituele manier mee om te gaan. Daarnaast adviseerde hij om er hulp voor te zoeken bij een traumatherapeut, omdat hij de gebeurtenissen toch wel heftig vond.

Ik heb er een week over nagedacht. En ik heb mijn koppigheid opzij gezet en geluisterd naar de wijze Jan. Vorige week had ik dus mijn eerste sessie met een traumatherapeut. Ik moest op een stoel gaan zitten. De vrouw zag dat ik er een beetje in elkaar gezakt bij zat. Ze pakte een roze zwemnoodle zoals op de foto en die moest ik tegen mijn wervels zetten om mijn rug te rechten. En ze pakte haar paarse sjaal en daarmee moest ik mijn knieën bij elkaar binden omdat mijn benen als spaghettislierten naar buiten vielen. “Hoe voelt dat?” vroeg ze. Ik zei dat ik me gesteund voelde en er vond ontspanning plaats. Het was letterlijk een steuntje in de rug. De tranen stroomden over mijn wangen. Blijkbaar had ik door de vechtpartij en de beenbreuk de overtuiging ontwikkeld dat ik alles alleen op moet lossen.

Ik ben blij dat er geen beeldmateriaal gemaakt is van mij met die roze zwemnoodle in mijn rug en die paarse sjaal om mijn knieën. Want ik dacht: wat zit ik hier in hemelsnaam te doen? Maar ik denk wel dat het helpt om mijn zenuwstelsel te kalmeren en mijn lichaam het signaal te geven dat het veilig is. Binnenkort mag ik weer. Ik ben benieuwd wat ik deze keer mag doen. In een roze jurk zingend over straat rennen en dan voelen dat ik nog steeds veilig ben? Ik weet het niet, we gaan het zien.