Trauma episode II

Daar zat ik weer. Op die stoel. De stoel waarop ik de vorige keer als een huilende baby met hulpstukken tegen mijn rug en rond mijn knieën kon voelen dat er steun voor mij was. Ik was toch een beetje bang voor een herhaling van zetten. Ik kreeg weer wat helpende accessoires toegediend voor het lichaam, maar de reactie was minder hevig. Ik hield het droog. Diep vanbinnen was ik blij.

Vandaag kreeg ik wat tips om de wereld wat minder intens naar binnen te laten komen. De therapeut vroeg of ik droge ogen had. Ik knikte instemmend. Als je heel erg gefocust bent op wat er allemaal in de wereld om je heen gebeurt knipper je minder en doordat je oogspieren constant strak staan kunnen je traanbuizen zich vernauwen. Dubbele droogte dus. De vrouw gaf als tip om de wereld eens op je netvlies te laten vallen in plaats van zoekende te zijn naar nieuwe zichtimpulsen. Het helpt hierbij om te kijken met de aandacht in je achterhoofd. Dan ben je minder zoekende naar de volgende visuele ervaring, maar laat je de wereld zich als een film voor je ontvouwen. Ik merkte direct een oogontspanning, en eigenlijk ook een verzachting van mijn lichaam als geheel.

Het tweede gedeelte van de sessie mocht ik op een tuning board gaan staan. Dit is een houten plank met een kussen eronder waarop je je balans moet houden. Het wordt blijkbaar veel ingezet bij traumaverwerking omdat een trauma zich vastzet in je lichaam waardoor er een verhoogde spierspanning ontstaat. De spieren die gespannen zijn worden op het board verzacht en andere spieren die door het overwicht van de gespannen spieren minder hard zijn gaan werken worden weer geactiveerd. Zo komt er meer balans en krijgen overwerkte spieren rust. Tevens kan trauma ervoor zorgen dat je gedissocieerd bent, dat je energetisch een beetje boven je lichaam zweeft en je lijf niet zo goed voelt. Dat je een soort wandelend hoofd bent. Het tuning board zorgt ervoor dat je weer in je lichaam kunt zakken.

Ik moest twee keer met mijn ogen open op het board gaan staan en naar de groene bomen in de tuin kijken. Het voelde wel ontspannen, maar het effect was matig. De derde keer moest ik met mijn ogen dicht op de plank gaan staan, en “that’s when the magic happened”. Doordat ik balans moest zoeken zonder zicht, voelde ik direct dat ik mijn lichaam in werd gezogen, ik voelde mijn buik en mijn benen en ik voelde een lijntje van mijn buik naar het middelpunt van de aarde. Wat een fijn en ontspannen gevoel. Zo voelt het dus als je echt je lichaam bewoont.

Voor mij dus even geen ayahuasca, truffels of andere geestverruimende middelen. Om werkelijk te gronden sta ik op een tuning board bij een traumatherapeut. Zou ik daarom zo van skateboarden, snowboarden en surfen houden? Omdat het zo aardend is en het mijn fladderende ziel op aarde houdt? Wie weet.