Hippe vrouw. Modieus lang geel vest aan, roze plukje in d’r grijze haar en moderne bril. Ze had een nieuwe knie gekregen en daarom mocht ik haar vandaag helpen met de schoonmaak. Ze was net thuis, ze was vier verdiepingen hoger bij haar vriendin geweest.
Ik kreeg een kopje thee en een speculaasje aangeboden en terwijl ik dit vermaalde kreeg ik uitleg over wat er vandaag allemaal moest gebeuren in huis. Ik zat er een beetje als een uitgezogen theezakje bij omdat ik erg moe was, de afgelopen weken is er bij mij veel gebeurd in de privésfeer wat erg stressvol was. En tsja, van een overdaad aan stress word je uiteindelijk heel moe. Want “the body keeps the score”, zeggen ze weleens.
Tijdens de schoonmaak raakten we gezellig aan de praat. Mevrouw Hip vertelde over haar vriendin. Dat ze samen op vakantie waren geweest met de boot. En dat ze zenmeditatie van haar had geleerd. Uit de manier waarop ze over haar vriendin sprak, maakte ik op dat het misschien meer dan een vriendin was. “Hebben jullie een liefdesrelatie met elkaar?” Vroeg ik. Mevrouw Hip knikte instemmend en ze zat te glimmen. “En dat is best bijzonder, want ze is transgender”, zei ze er achteraan. Haar vriendin was vroeger een man, en besloot op haar 68e dat ze toch liever als vrouw door het leven wilde gaan. Ik kreeg kippenvel en een brok in m’n keel toen ik het hoorde. Mevrouw Hip heeft het hele proces van transformatie van dichtbij meegemaakt, haar vriendin is twaalf keer geopereerd voordat ze volledig vrouw was. Ze liet me een foto zien van hun samen. Als je het niet zou weten, zou je gewoon denken dat ze altijd vrouw geweest was. Omdat ik het wist voordat ik de foto zag, vielen mij wel wat minuscule mannelijke trekken in het gelaat op. Maar in het dagelijks leven ziet niemand het. De bejaarden in de flat complimenteren de vriendin van mevrouw Hip altijd met haar mooie krullen als ze naar de kapper is geweest.
Maar wat een mooi verhaal. Dat je op je 68e nog besluit om van geslacht te veranderen, wat een enorm spannende keuze is. En dat je dan ook in dat proces nog de liefde van je leven vindt. Wat een cadeau voor de zware fysieke en mentale transformatie die je door moet maken. Je wordt jezelf, hebt jezelf lief en de liefde wordt je bij wijze van dank voor het harde werken in de schoot geworpen. En wat geweldig dat het allemaal kan in Nederland. Ik hoop dat heel Hongarije dit stuk tekst leest.
En als klap op de vuurpijl vertelde mevrouw Hip nog dat haar dochter halverwege de 50 is, in de horeca werkt en surfles geeft in Noord-Holland. Daar werd ik als surfer natuurlijk heel enthousiast van. Ik ben dankbaar dat ik dit werk mag doen. Want ik kwam binnen als een uitgezogen theezakje, en ik ging weg als een Duracellkonijn.