Surfstoke

Elke surfer kent het wel. Surfstoke. Oftewel: extreme opwinding voordat je mag gaan surfen, of nadat je gesurft hebt.

Het mechanisme werkt bij mij als volgt. Ik check hier in Frankrijk dagelijks de surfvoorspellingen. En als ik weet dat het de volgende dag lekker surfen wordt met mooie golven, begint de surfstoke zich langzaam op te bouwen.

Het begint al op de avond voor de eerstvolgende ochtend met goede surf. Je drinkt net wat minder bier, gaat net wat eerder naar bed en zet je wekker om zes uur ’s ochtends, zodat je een surfcheck kunt doen en vervolgens in alle vroegte in het water kunt liggen.

En dan begint de nacht. Je gaat dus lekker om tien uur ’s avonds naar bed. En dan nog even lezen over de Tao van Poeh, wat overigens een schitterend boek is. Je kunt gewoon alle spirituele boekies weggooien, en alleen Tao van Poeh lezen. Dan weet je genoeg. Maar daarover een andere keer een verhaaltje. De oordoppies gaan in omdat mijn dertienjarige tentgenoot kleine pubersnurkjes produceert. Vervolgens is het oogjes dicht, en in een diepe slaap zakken.

Vier uur ’s nachts. Ik schrik wakker. Shit! Ik moet naar de oceaan! Ik moet de surf gaan checken! Even kijken op mijn telefoon. Nee joh dat meen je niet. Het is pas vier uur. Ik moet nog twee uur wachten voordat ik naar de zee kan fietsen. Hmmmmm. Eerst proberen weer in slaap te vallen. Schaapjes tellen, bodyscan, ontspannende ademhaling, liggende meditatie. Niets helpt natuurlijk. Omdat mijn lichaam vol zit met surfstoke. Het lijkt net of ik een lijntje speed heb weggesnurkt. Adrenaline giert door mijn lijf. Of zoals mijn gewaardeerde Ripstarcollega Lennart zegt: het lijkt wel of je weer zes jaar bent, en je weet dat je de volgende dag jarig bent. Je kunt dan ook de hele nacht niet slapen en bent volledig opgefokt.

En dan, na twee uur stuiteren, mag je eindelijk uit bed. Snel de fiets pakken en even de golven bekijken. En….jaaaaaaaaahhhhh! Het is aan! Dikke swell is gearriveerd. Snel terugfietsen, board waxen, pak aantrekken, een stockbread weghakken zonder te kauwen (geen tijd voor kauwen) en klaar is kees. En oh ja, nog even een bruine trui breien voordat je je surfpak aantrekt. Anders wordt het weer zo’n bende.

En vervolgens peddel je met de Ripstarcrew uit richting de line – up. Maximaal tien man in het water. De zon begint net een beetje te stralen boven de duinen. Er waait een licht aflandig windje dat zorgt voor afwaaiende golfkammen en nog wat hollere golven. Boven de golf zie je de kleuren van de regenboog door de waterdruppels die van de golf afwaaien. Prachtig. Supercleane condities. En iedereen maakt mooie ritjes. Roos zet haar board tegen de lip van de golf. Noa pakt een linker down the line. Pieter-Bas pakt een rechter en gooit er een air reverse uit. Frank rijdt een golf helemaal tot aan het strand. Ik peddel in en heb een flinke wipe-out. Dat hoort er ook bij.

En na zo’n vroege ochtendsessie ben je nog de hele dag voorzien van surfstoke. De aftersurfstoke. Heerlijk.