Surfen, waarom?

Ik moet een jaar of 18 zijn geweest toen ik op een veel te klein board voor het eerst lag te worstelen met golven terwijl ik uitkeek op de rotsachtige kustlijn van Biarritz, een fijne plek waar ik in latere jaren nog vaak zou terugkeren. Vanaf het moment dat ik wiebelig m’n eerste golf surfte op dat shortboard was ik om.

Het is nu zo’n 25 jaar later en ik heb m’n surfplank nog steeds niet aan de wilgen gehangen. Sterker nog, de afgelopen weken heb ik de ballen uit m’n broek gesurft in Frankrijk. Elke dag was het minimaal 25 graden, zonnig, meestal windstil en de golven waren ‘epic’, zoals de Australiërs altijd zeggen. Ik heb in m’n leven nog nooit zoveel gesurft in een tijdsbestek van drie weken. En dat ook nog eens met hele leuke andere surfers.  

Ondanks dat surfen m’n favoriete bezigheid is, is het ook vaak een strijd. Het kan erg frustrerend zijn.  De omstandigheden zijn altijd anders, in 25 jaar surfen is nog geen surfdag hetzelfde gebleken. Je hebt te maken met stroming, getijden, deining, wind, water- en buitentemperatuur, verplaatsende zandbanken, persoonlijke fitheid en andere surfers. Er zijn zoveel factoren die een surfsessie kunnen maken of breken. Dit maakt het surfen bij tijd en wijle een hachelijke onderneming. 

En toch ga ik elke keer weer het water in. Soms snap ik zelf ook niet waarom. Waarom ben ik niet gewoon gaan dammen? Lekker overzichtelijk, gestructureerd en je wordt er niet zo moe van. Ik denk dat surfen ook wel te vergelijken is met een bergbeklimming. Onderweg denk je duizend gedachten over het waarom. Het doet pijn en je ziet af. Maar als je op de top van de berg bent, is het gevoel onbetaalbaar.

Surfen voelt hetzelfde, met een vergelijkbare geluksstofjesregen na een succesvolle golfrit. Een heuse verslaving kan ik wel zeggen. Want het is echt niet altijd leuk, maar de hormonen die vrijkomen na het voelen van de kracht van de golf terwijl je steeds sneller ‘down the line’ de soms bulderende waterwand afrijdt, maken alles goed.