De Kerronacrisis. Een pijnlijke relatiebreuk. Een onvervullend werkzaam leven, behalve op de woensdag. Het zijn geen dingen die me in het natte surfpak zijn gaan zitten. Of in de “cold clothes”, zoals de Engelsen zeggen. Op de pandemie heb ik geen invloed. Op de relatiebreuk heb ik zo ongeveer vijftig procent invloed gehad, want je doet het samen. En op mijn werkzaam leven heb ik wel honderd procent invloed, maar veranderingen op dat vlak kosten soms ook tijd. Waar je wel direct invloed op hebt, is hoe je ermee omgaat. De één gaat ongezond eten. De ander gaat drinken. En ik ga surfen. En soms ook ongezond eten en alcoholische versnaperingen nuttigen, maar dat dient me niet. Surfen dient me wel. Het is een krachtig medicijn.
Ik heb nu twee weken vakantie. Sinds afgelopen vrijdag. Vrijdagavond waren de golven goed, dus ik ben gelijk de zee ingedoken na het werk. Zondagavond ook gesurft. En vanmorgen stiekem gewoon weer. Omdat er steeds mooie golven zijn. En wat doet me dat goed hè. Het geworstel in het zoute water, want dat is het soms, maakt dat je nergens anders mee bezig bent in je hoofd. Even geen besmettingscijfers, verdrietige (en mooie) liefdesherinneringen en volgescheten wc’s. Er is alleen de branding waar je doorheen moet. En als je dan een paar lekkere ritjes maakt komt er ook nog eens een lading endorfinen vrij. En dat maakt blij.
Vrijdagavond en vanmorgen was ik helemaal in mijn eentje in het water. Alleen stoeien met de elementen. Eindeloos de zee op turen op zoek naar die perfecte golf. Maar wat toch het leukste is, is surfen met je maatjes. Zoals zondagavond. De golven waren krachtig en hoog en ik lag met drie surfbuddy’s te peddelen. De één na de ander pakte een mooie golf, waardoor er ook enthousiasme voor elkaar ontstond. Share the stoke, zeg maar. Als je het plezier kunt delen vermenigvuldigt het zich. En het surfmedicijn vermenigvuldigt zich dus ook. En het kost helemaal niets. Wat een weelde.