Solitude is Bliss

“Solitude is Bliss” is een nummer van de band Tame Impala. Ondanks dat ik vind dat het leven leuker is met andere mensen, moet ik die Tamme Impala’s toch wel gelijk geven. Want ik als introvert, laad op door alleen te zijn. Met een goed boek op de bank, luisteren naar een inspirerende podcast of alleen in de natuur. Dat doe ik eigenlijk het liefst, omgeven door groen.

Rond etenstijd ben ik een rondje gaan fietsen in één van mijn favoriete natuurgebieden ten noorden van Rotterdam. Expres rond het avondmaal, omdat ik dan zo min mogelijk andere mensen tegenkom. Ik ben dan echt even alleen. Het enige wat ik aan mensen zag, waren rappe wielrenners en mensen die zo snel mogelijk naar huis fietsten vanaf hun werk. Dat is altijd grappig om te ervaren, mensen die versnellen terwijl jij vertraagt. Een wereld van verschil.

En wat gebeurt er dan in zo’n oplaadproces? Het begint er altijd mee dat ik langzaam met de aandacht en energie van mijn hoofd naar mijn tenen zak. Daardoor kan mijn lichaam wat zwaar aanvoelen. En ik krijg weer oog voor de schoonheid om me heen. Ik kan enorm genieten van de groene weldaad, felle bloemenkleuren en het bestuderen van het reilen en zeilen van de vogels. Waarom doen ze wat ze doen? Bijster interessant.

Ondertussen ontstaat er ook steeds meer stilte in mijn hoofd. Het gekwetter en gepieker verdwijnt een beetje naar de achtergrond. In de stilte komt er ruimte. En vanuit die ruimte krijgt creativiteit het voor het zeggen. Ik voel me verbonden met de creatieve bron. In mij, of in het universum. Ik weet niet precies hoe het werkt, maar ineens komen de woorden tot mij. Dan moet ik mijn telefoon pakken en steekwoorden opschrijven die ik thuis kan uitwerken tot een leuk verhaal, zoals dit.

En het is echt niet zo dat ik nooit oplaad van een goed gesprek, of dat ik niet extravert kan zijn. Ik kan de oren van je kopen lullen als ik ergens enthousiast over ben. Praten kan ik dan als de beste. Maar de stilte en het niet hoeven verbinden met andere mensen zijn mijn batterijopladers. En voor mij als schrijvende verhalenboer is dus de stilte ook nog eens essentieel om ruimte te maken voor creatieve uitspattingen. Zodat ik de wereld kan vertroetelen met mijn schrijfsels.