Ruimte

Zondagmiddag. Met mijn vader naar de musical over Tina Turner. Aanvankelijk had ik een beetje gemengde gevoelens over het uitje. Ik had heel veel zin in Tina, maar minder zin in allerlei coronaregels waar ik me aan zou moeten gaan houden die de theaterbeleving wellicht minder leuk zouden maken. Gelukkig waren we op tijd, drie dagen voordat het coronapaspoort ook in het Beatrixtheater getoond zal moeten worden.

We kwamen aan bij P1 van de Jaarbeurs. Er was een zee van ruimte, zoveel lege parkeerplekken. We kregen er spontaan keuzestress van. We kozen een plekje in schaduw, niet in de zon. Dat doen we alleen in de Rotterdamse Kuip. Om zo gezellig te zitten.

We aten een boterham met kaas op een bankje in de schaduw. Er kwam een vrouw naar ons toe die een wandeling aan het maken was in haar lunchpauze. Ze zei dat ze een kat had horen miauwen op de woontorenbouwplaats tegenover ons bankje. Ze vroeg ons of we de dierenambulance wilden bellen als we de kat weer hoorden. Rare vrouw.

We moesten al zo’n drie kwartier voor de voorstelling het theater van Beatrix in, omdat de mensen in twee tijdsloten naar binnen werden geloodst. Coronarisicospreiding. Het was heerlijk, want daardoor stond er geen rij. We konden zo naar binnen bij de dame met de mooie blauwe ogen en de dansende zwarte krullen. Bij de bar haalden we onze snackbox op: popcorn met een drankje naar keuze. Water graag. En ook hier was vrijwel geen wachtrij. Wat een weelde. En bij de wc’s ook geen wachtenden voor ons.

Een half uur voor de show moesten we de zaal in om ruimte te maken in de foyer voor de mensen van het tweede tijdslot. We hadden dus ruim de tijd om te acclimatiseren. En wat was het fijn om in een coronabestendige theaterzaal te zijn. Tussen elk tweetal mensen zaten twee vrije stoelen. En de rijen voor en achter ons waren allebei leeg. Wat een feest, en wat een voordelen. Geen knieën van de achterbuur in je rug. Minder last van pratende mensen om je heen. Geluiden van opengereten, krakende voedselzakjes verdwijnen meer naar de achtergrond. Parfumluchtjes en nare lichaamsgeuren vliegen met verlaagde concentratie je neus in. En als je je voeten op de stoelleuning voor je zou willen leggen, kietel je met je tenen niet aan de oorlellen van de voorbuur.

En dan Tina Turner. Wat een ruimte neemt die vrouw in zeg. Zelfs de dame die haar speelde, zong de hele zaal plat. Tina Turner heeft wel haar ruimte moeten leren pakken. Eerst bij haar dominante moeder, daarna bij haar echtgenoot Ike met z’n losse handjes. Pas toen ze voor zichzelf koos en hem verliet, zong ze haar grootste hits.

Voor het theater is het natuurlijk een aderlating qua inkomsten, maar naar Tina Turner kijken met de vrije ruimte die ontstaat door de coronamaatregelen, is Simply the Best. Ik zou er zelfs extra voor betalen.