Roze helm

Er kwam vandaag een vrouw de keet binnen. Zes mannenkoppies draaiden zich in één ruk om. Ze stonk naar rook, had grijze tanden, vlassig haar en een rimpelige rookhuid. Toch was ze niet onaantrekkelijk omdat ze een mooie uitstraling en een vlotte babbel had. Rap van de tongriem gesneden zijn moet ook wel anders lopen de bouwhaantjes dwars over je heen. De vrouw vertelde dat ze drie kinderen had. Met een man dacht ik, maar het had ook met een vrouw kunnen zijn. De vrouw droeg een roze helm.

“Hé, jij hebt een roze helm! Maar dat geeft niks, want jij bent een wijf!”, werd er door de keet gebruld.

‘Ho ho, ik ben een vrouw, meneertje,’ antwoordde de vrouw.

“Je hebt gelijk mevrouwtje. Op een vorig project hadden we een roze helm in de keet hangen. Als één van de jongens dan z’n helm vergeten was, moest ‘ie de hele dag met die nichterige roze helm rondlopen. Lachen joh!”

‘Je vergeet dat jullie mannen allemaal een paarsroze helm hebben!’

Ik kwam niet meer bij. Tegelijkertijd was ik teleurgesteld. Want wat is er mis met de kleur roze? Roze is toevallig mijn lievelingskleur. En daar hoef je echt geen homo voor te zijn. Als ik bloemen koop, zijn ze altijd roze. Ik heb maar niet gezegd dat ik roze zo’n mooie kleur vind. Choose your battles, zeg maar. Want ik weet uit ervaring dat een bedrijfscultuur niet makkelijk te veranderen is. Ik heb ooit bij een aannemer in de wegenbouw gewerkt en daar was racisme, homofobie en vrouwonvriendelijkheid aan de orde van de dag. Aanvankelijk kon ik er soms nog wel de humor van inzien, maar al snel begon het me enorm dwars te zitten. Ik zei er af en toe wat van. Maar dan riepen de collega’s: “ah joh, mannen onder elkaar, maak je niet druk.” Ik bleef mijn irritatie uitspreken en ik heb er ook met mijn manager en HR-medewerker over gepraat. Er veranderde niet veel, en uiteindelijk was ik ineens de bedrijfshomo. Ik werd gepest omdat ik me uitsprak. Het werd zelfs zo erg dat ik er tegenop zag naar kantoor te gaan en het leidde ertoe dat ik overspannen raakte. Ik zag nog maar één optie en dat was ontslag nemen. Ik heb daar wel een klein traumaatje aan over gehouden.

Nu maak ik schoon op de bouwplaats en zie dat er in tien jaar tijd nog weinig veranderd is. Racisme, homofobie en vrouwonvriendelijkheid zijn nog steeds dagelijkse kost. En dat is jammer. Want ik denk dat we als land en als wereld mooie stappen aan het zetten zijn op het gebied van acceptatie van elk mens.  

En wat is het eigenlijk gek hè? Dat mensen die anders zijn dan “normaal” een grotere kans hebben op pesterijen en buitensluiting. Ik vind mensen die anders zijn juist altijd zo leuk! En mensen die dingen anders doen dan gemiddeld vind ik doorgaans enorm inspirerend!

Vanavond is het dodenherdenking. We herdenken de oorlogsslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Maar misschien moeten we ook eens stilstaan bij mensen die oorlog moesten voeren omdat ze er niet bij hoorden. En het niet gered hebben en zelfmoord hebben gepleegd. Ik vind dit net zo goed oorlogsslachtoffers. Ik brand in ieder geval een kaarsje voor ze. Wie doet er mee?