Prikkels

De Donkere Dame

Ik hoorde laatst op de radio dat het weleens een probleem zou kunnen gaan worden als mensen na de coronacrisis het leven van voor de crisis weer gaan oppakken. En dan met name het bezoeken van drukke plekken als festivals, concerten en theater. We hebben al zo lang weinig prikkels voorgeschoteld gekregen dat vlotte overprikkeling op de loer ligt.

 

Ik ging net naar het stadshart van Rotterdam. Tijdens de coronacrisis ben ik daar minimaal geweest. En nu mag het allemaal weer een beetje, de winkels zijn weer open met restricties. Vandaag moest ik naar de MediaMarkt om oordopjes te halen, zodat ik inspirerende podcasts kan luisteren tijdens mijn oninspirerende werk.

 

Ik stond op de roltrap en deed mijn mondkapje voor. Ik liep door de toegangspoortjes en daar stond ik. Midden in de prikkelhel. Felle lichten, discoflitsen, harde muziek, muziek door elkaar, felle kleuren en graaiende mensen. En ik had zelf ook nog eens mijn fluorescerende regenpak aan, dus ik was net een wandelende discobal. Ik heb geen prikkelfilter en ik werd bedolven onder de oceaan van prikkels. De eerste vijf minuten heb ik naar adem staan happen. Ik wilde alleen maar weg. Maar ik bleef. Op naar de doppen. Gelukkig waren die gelijk rechts naast de ingang. Ik wilde draadloze bluetoothdopjes. Er waren honderd soorten. Ik moest huilen. Waarom is er niet gewoon één soort? En welke kies je dan als je er honderd kunt kiezen? Want je kunt ze ook niet even uitproberen. Het werd dus een wilde gok, de JBL Tune 115BT. Hippe naam, dat wel. Snel afrekenen en weg uit de MediaMarkt. In de supermarkt heb ik het ook altijd moeilijk, maar uit de producten daar komt in ieder geval geen licht en geluid. Zou wel grappig zijn trouwens. Een mango met een dikke bas, of een avocado met QLed.

 

Ik moest ook nog een nieuw fietszadel kopen omdat mijn huidige zadel van het merk Brooks niet fijn is. Mijn spijkerBrooks schuren en scheuren namelijk altijd kapot bij mijn kruis. Wel handig als je jeuk hebt, maar het kost zoveel geld al die nieuwe broeken. Ik stapte de Megabike in. Als je over de stoep langs de winkel loopt ben je vijf minuten bezig. Zo groot is die winkel. En heel veel felle lichten. Ik vroeg waar de zadels stonden. De man van twee meter plus bracht me naar een enorme bak met zadels voor vijfentwintig euro. En er was ook nog een wand vol met zadels. Ik denk in totaal ook wel weer honderd zadels bij elkaar opgeteld. Ik moest weer huilen. En ik heb maar gewoon een zadel gepakt.

 

Tsja, die prikkels. Het zou weleens een uitdaging kunnen worden. Voor mij in ieder geval wel. En het is natuurlijk ook zo dat je een keuze hebt. Je kunt ook naar een kleine elektronicawinkel. Of een kleine fietsenzaak. Dat is eigenlijk beter want dan steun je de zelfstandig ondernemer.  En misschien kan ik ook wel de kleinere festivals gaan bezoeken en nieuw talent ontdekken. Want wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd….

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.