Pleurisweer

De Donkere Dame

Ik ben er klaar mee. Met die regen, maar vooral met die wind. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, als ex-windsurfer met zo’n vijfentwintig jaar ervaring.

 

Gistermorgen ben ik weer uit mijn onderbroek gewaaid op de fiets. En toen ik halverwege was, kon ik de hagelstenen uit diezelfde, inmiddels doorweekte onderbroek vissen. Waarna ik weer met maximaal tien kilometer per uur mijn weg kon vervolgen richting Blijdorp, waar mijn huis woont. Ik vind het prima hoor dat het moet waaien, want zo zit de natuur gewoon in elkaar. Dat het af en toe moet waaien. En je hebt ook wind nodig voor golven op zee. Maar zet die wind dan lekker ’s nachts aan, zodat ik er overdag geen last van heb. En de regen liefst ook.

 

Ik zit natuurlijk een beetje te zeiken. Want ik weet uiteraard dat er veel ergere dingen zijn op de wereld. Hongersnood in Afrika, oorlogen, terminale ziektes en overstromingen in Engeland door Storm Dennis. Grappig trouwens, Storm Dennis. Je hebt ook Dennis Storm. Ik weet zeker dat er heel veel vrouwen zijn die Dennis Storm graag in bed willen. Maar Storm Dennis dan weer niet.

 

Bij onprettige gebeurtenissen wordt tegenwoordig mijn omdenkmechanisme aangezet. Dan laat ik bijvoorbeeld een G-schema op de gebeurtenis los, dit komt uit de cognitieve gedragstherapie. Een G-schema bestaat uit: Gebeurtenis-Gedachte-Gevoel-Gedrag. Een gebeurtenis veroorzaakt een gedachte, de gedachte veroorzaakt een bepaald gevoel en het gevoel een bepaald gedrag. Aan de gebeurtenis kun je niets veranderen. Maar aan de gedachte over die gebeurtenis wel. Als je de gedachte over de gebeurtenis wat positiever maakt, merk je dat je een beter gevoel over de gebeurtenis hebt, en je je vervolgens positiever gaat gedragen. Werkt fantastisch.

 

Of ik laat The Work van Byron Katie erop los. The Work bestaat uit vier vragen:

  1. Is het waar?
  2. Kun je absoluut zeker zijn dat het waar is?
  3. Hoe reageer je, wat gebeurt er als je deze gedachte gelooft?
  4. Wie zou je zijn zonder deze gedachte?

Als we dit voor de gedachte: “wat is het vandaag een pleurisweer” doen:

  1. Is het waar? Ja.
  2. Kun je absoluut zeker zijn dat het waar is? Nee.   
  3. Hoe reageer je, wat gebeurt er als je deze gedachte gelooft? Ik zit scheldend op de fiets en ben de eerste drie uur na thuiskomst niet te genieten.
  4. Wie zou je zijn zonder deze gedachte? Een blije Rotterdammert die het niet uitmaakt wat voor weer het is.

The Work is een prachtige methode, waarmee je zelfs met de meest heftige gebeurtenissen in het leven om kunt leren gaan. 

 

En wat je ook kunt doen is mindful aanwezig zijn bij de storm. Je zit op de fiets en je voelt de wind de regen in je gezicht blazen. Je voelt het koude water ook tegen je handen kletteren, waardoor je je fietshandvatten niet meer voelt. Je broek plakt tegen je bovenbenen. Wat fijn. Je kopt een tak terug. Het doet pijn. Pijn is fijn. Intussen is het gaan hagelen. De hagelstenen klappen in je nek, en glijden zo via je rug je bilnaad in. Lekker koud. Via je bilnaad rollen de hagelstenen naar je ballen. Je voelt de sensatie van de kou tegen je ballen. Het tintelt. Top, die kou. En wat fijn ook, dat die ballen buiten je lichaam hangen. Als je ballen ergens in je lichaam verstopt waren, konden die hagelstenen er niet tegenaan rollen. En dan had je dat geweldige gevoel van koude ballen niet gehad. Werkt ook super dus, mindfulness.  

 

Deze technieken pas ik dus toe om met negatieve gebeurtenissen om te gaan. Maar mag je soms niet gewoon zeggen dat je iets klote vindt? Dat je niet alles wat kut is leuk probeert te lullen? Zonder G-schema’s, The Work of mindfulness? Het lijkt wel of we in de Geluksmaatschappij alles wat vervelend is willen vervangen door een positiever verhaal. En begrijp me niet verkeerd, ik heb er ontzettend veel baat bij. Ik kan veel beter dealen met de minder leuke dingen in het leven. Het leert me om te gaan met depressie. Maar wat ook helpt om te dealen met depressie, is om gewoon af en toe uit te spreken dat je iets niet leuk vindt, of dat je je slecht voelt. Ik denk dat we met z’n allen zo gefocust zijn op geluk, dat je je bijna schuldig voelt als je zegt dat je je ongelukkig voelt. Zeker als je in de krant leest dat 90% van de Nederlanders van vijftien jaar en ouder zegt gelukkig te zijn. Dat is supermooi en daar ben ik heel blij mee. Maar het moet je er niet van weerhouden te zeggen hoe je je voelt. Omdat je denkt dat een ongelukkig gevoel verkeerd is, want 90% van de Nederlanders is toch gelukkig?

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.