Pijnzooi

‘Wij willen alleen maar vrede,’ zei een “Wisdom Keeper” die de Lakota vertegenwoordigde. Krachtige, liefdevolle woorden voor een oervolk dat zo veelvuldig verjaagd en uitgemoord is.

Met m’n kersverse Rotterdamse dip- en zweethutvrienden was ik zondagavond in het Chassé Theater in Breda. We keken naar de film “KIVA – The Call of the Wisdom Keepers”. KIVA is een oeroude spirituele ceremonie gehouden door wijze mensen die het beste voor hebben met de aarde, de mens en al wat verder nog leeft. Ze bidden voor vrede en welzijn voor alles en iedereen.

De film was prachtig, mooie beelden, interviews die bol stonden van wijsheid en bovenal veel verbinding en liefde. Maar ik moest er soms ook wel een beetje van huilen. Want het verwoestende karakter van de mens kwam ook aan bod.

Het is nu eenmaal een voldongen feit dat de mens het enige wezen is wat vrij slecht voor de aarde en z’n eigen soort zorgt. Er is een passage in de film die handelt over een gigantisch mijnbouwbedrijf dat een leefgebied van de Lakota in Amerika compleet van de aardbol heeft gevaagd. Het oervolk werd verjaagd en al het leven in een grote naastliggende rivier werd vermorzeld. Dode, verrotte vissen, die de Lakota zo graag uit de rivier visten om van te leven. Want ja, de mens moet bouwen en hier is ijzererts voor nodig. Daar moet alles voor wijken.  

Dit is maar een van de vele verhalen uit de lange geschiedenis van onderdrukking, uitbuiting en afslachten van oervolkeren. Aboriginals, Indianen, Afrikanen, bijna alle inheemse culturen hebben eraan moeten geloven: de nederzettingsdrang van kolonisten en de consumptiewoede van de moderne mens. Niet echt iets om trots op te zijn.

Weeïge buikpijn, dat is wat ik ervan krijg. Vaak probeer ik deze gevoelens te onderdrukken door vergoelijkende, spirituele quotes te denken als:

‘Het had niet anders kunnen gaan dan het ging.’

‘Alles is al perfect.’

‘Elk mens probeert er het beste van te maken.’         

Dat helpt soms. Maar uiteindelijk is het gewoon niet oké. Want voor onderdrukte oervolkeren en voor moeder aarde is het verre van perfect. Het is een pijnzooi. Gelukkig gaan steeds meer mensen zich achter de oren krabben en zijn we slim genoeg om het tij te keren.