Op reis

Voordat corona uitbrak, ging ik vaak op reis. Ik ben zelfs een keer een heel jaar op reis geweest in 2012. Met een rugzak op mijn rug en een surfplank onder mijn arm trok ik de hele wereld over. Tot corona om de hoek kwam kijken. We konden ineens niet zo gemakkelijk meer naar verre oorden afreizen om te surfen op mooie golven. Het kon bij uitzondering wel, maar het advies was om thuis te blijven. In je eigen huis, in je eigen land.

Dus ging ik op pad in Nederland. Er was zoveel dat ik nog niet had ontdekt. Ik ben bijvoorbeeld bij de hunebedden geweest in Drenthe. Ik wist helemaal niet dat een hunebed een prehistorische grafkamer is. En je kunt fantastisch mountainbiken bij Nijmegen. Ook ben ik in prachtige duingebieden geweest zoals bij Schoorl, Wassenaar en de Kennemerduinen bij Haarlem. Normaal gesproken zag ik alleen de vieze, vervuilende industrie als ik naar de Maasvlakte reed om te surfen. De rokende pijpen waren mijn duingebied. Mijn stad Rotterdam heb ik herontdekt doordat ik lange wandelingen door de wijken maakte.

Maar de mooiste reizen die ik in de coronatijd heb gemaakt zijn de reizen met de bejaarden en verstandelijk beperkten. Doordat het coronavirus mij het schoonmaakwerk heeft gebracht kwam ik ineens bij de mensen thuis. Ik stapte steeds over de drempel een nieuwe, onbekende wereld in. In allerlei soorten huizen. Door de inrichting van de huizen en de foto’s aan de muur kreeg ik vaak al een aardig beeld van het leven van de cliënt. En als ik dan een koppie thee met een koekje of een chocolaatje kreeg, had ik meestal het geluk dat de cliënten ondertussen prachtige verhalen vertelden. Ik moest vaak wel de juiste vragen stellen om een opening te creëren tot de harten van de mensen. Soms was een simpele vraag als “Wat deed u vroeger voor werk?” al voldoende en soms moest ik eerst even werken en zoeken naar de juiste ingang. En als de cliënt iets dwarszat hoefde ik meestal geen vraag te stellen en ging hij of zij uit zichzelf al praten.  

Als de mensen dan aan het vertellen waren, reisde ik met ze mee naar het verleden. Ik ben nogal beeldend ingesteld dus van de woorden maakte ik gemakkelijk de film bij het verhaal. Het voelde soms alsof ik een 3D-bril opzette en hun wereld ingezogen werd. Van alles kwam voorbij. Mooie carrières, de liefde, vakanties naar verre landen en natuurlijk de kinderen en kleinkinderen. Maar ook verdrietige dingen zoals ruzies, echtscheidingen, ziekte en dood.

Het waren in ieder geval boeiende reizen voor mij. Ieder mens heeft wat te vertellen. Ik ben blij dat ik in de rugzak mocht stappen en een stukje mee mocht reizen. Ik surfte een stukje mee op de golf van hun leven. Hoog op de piek van de golf of laag in het dal. Ik had het voor geen goud willen missen.