Op de koffie

De afgelopen weken heb ik iedereen die het wilde en iedereen die het niet wilde gebombardeerd met een overdaad aan natuurschoon. Maar waar ik stiekem nog het meest van genoten heb, zijn de bezoekjes aan vrienden in Noorwegen, Zweden en Denemarken. Ik kwam ook door Duitsland, maar daar heb ik geen vrienden.

De eerste weken in Noorwegen hadden veel weg van een ‘kabouter-in-het-bos-leven’, een boskluizenaarschap. Spannend en leuk, maar ook eenzaam. Ik was dus blij dat Ellen na een paar weken vakantie thuiskwam toen ik in de buurt van haar woonplaats was, zo’n twee uur rijden ten westen van Oslo. Ik mocht de camper naast het idyllische huisje in de tuin parkeren en zodra ik geïnstalleerd was nam ze me mee uit eten, we kozen een traditioneel Noors gerecht: pizza. De volgende dag ging ik na het ontbijt suppen op de geweldig grote fjord waar Ellen aan woont. Bij m’n vertrek naar Oslo kreeg ik een waar survivalpakket mee: een grote koker vol met thee, een nekwarmer, een vliegenmepper, twee boeken en twee paar wollen sokken. Fijn om twee dagen in de watten gelegd te worden.

Omdat ik naar de tandarts in Nederland moest, ging m’n reis na Oslo door naar Zweden. In het zuiden van Zweden wonen Nazareno en Lisa. Nazareno, m’n Uruguayaanse surf- en yogavriend, waar ik ook over heb verteld in m’n boek, kom ik overal op de wereld tegen. De Gili Islands, Bali, Lissabon, Ericeira en nu weer in Zweden. Soms zoeken we elkaar op en soms komen we elkaar toevallig tegen. Naza en Lisa wonen in een prachtig houten huis met gigantische tuin voorzien van houten yogavlonder. Overal waar ik keek was het groen. Helaas kon ik maar kort blijven, want ’s avonds wachtte de veerboot van Helsingborg naar Helsingør in Denemarken. Voor deze overtocht van 20 minuten hoefde ik slechts 125 euro te betalen.

De derde koffiestop was in Hillerød. Ik was al in de buurt, maar besloot de nacht door te brengen met de camper pal aan het strand in Gilleleje, want wakker worden met uitzicht op zee had ik nog niet eerder gedaan. Toen ik de volgende middag aankwam stonden de koffie en het bier al klaar, ik koos het laatste. En ik mocht visjes blijven barbecueën bij mijn oude jeugd- en schoolvriend Jeroen en zijn gezin. Zijn ouders waren er ook. Jeroen had ik al tien jaar niet gezien, en z’n vader en moeder al 20 jaar niet. Ik kwam er als jonkie vaak over de vloer. Het was alsof de tijd had stilgestaan. Grapjes maken, biertjes drinken, fijne gesprekken en voetballen met de kinderen in de tuin. Nog even fanatiek als vroeger.   

Mijn leven als nomade mist een essentieel onderdeel van het landlopersbestaan: verbinding. Nomaden leefden in groepen, niet alleen. Daar ga ik de komende tijd verandering in brengen, want in m’n eentje in de camper word ik, ondanks dat ik met iedereen ouwehoer, toch niet zo blij. Het begint morgen al. Ik ga een roadtrip maken met m’n bestie Sharo, naar Duitsland. Kijken of ik nog wat vrienden kan maken in het land van worsten, campers en degelijkheid.      

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.