Ontslagen

De psychiatrisch verpleegkundige zat te glunderen op d’r stoel. Even daarvoor nog ging ze me met moeizame, doch vastberaden tred voor naar haar kamer, waar de warmte van de afgelopen zonnige weken als een klamme klap tegen m’n lijf kletste.

      ‘Heb je dit helemaal zelf geschreven?’ vroeg ze met glinsterende ogen aan me. De doffe oogopslag was op slag verdwenen.

      ‘Ja. En daarna heb ik samen met een schrijfcoach de puntjes op de I gezet.’

      ‘Geweldig Ruud!’ zei ze terwijl ze het boek doorbladerde. Ze stopte bij het hoofdstuk ‘Lichaamsgerichte traumatherapie’. ‘Wat is het verschil tussen EMI en EMDR?’

      ‘Bij EMDR beweegt het object dat je met je ogen moet volgen snel, en bij EMI beweegt het te volgen object, een stokje, langzaam. Da’s fijn voor trage mensen zoals ik. Rustiger voor je hersenen ook.’

      ‘Interessant. Nou, ik ben trots op je Ruud.’

De deur ging open. Het was de psychiater. Hij was opvallend goedgemutst en maakte intelligente grapjes over de opdruk op m’n shirt, surfen en swingersparty’s. Ook hij sprak z’n waardering uit voor De Donkere Dame, die op tafel in het zonlicht lag. Het gouden randje om ‘Donkere’ schitterde voorzichtig. Hij vroeg hoe het met me ging en wat ik in het afgelopen jaar nog aan therapie had gedaan. Ik vertelde over traumatherapie, de EMI’s en dat ik wel moe was van het boeken schrijven. Hij wilde weten of ik nog wat met m’n hoogbegaafdheid had gedaan, waar hij sceptisch over was. Ik had enkele gesprekken gehad bij een hoogbegaafdheidscoach, maar daar is het bij gebleven.

We spraken ook over de beste manier om met overprikkeling om te gaan, wat vaak voorkomt bij depressie. Is het nou beter om in beweging te blijven, of om volledig rust te nemen en thuis te gaan zitten of opgenomen te worden? Dat verschilt per geval, gaf de psychiater aan. Maar al snel werd me duidelijk dat een opnamekliniek geenszins een oase van rust is. Vroeger had je wel rusthuizen, maar die bestaan niet meer. Ik vertelde dat ik naar Santiago de Compostella wil gaan lopen. Dat leek de psychiater een goed plan.  

      ‘Wat vind je ervan als we dit traject stoppen?’ zei de psychiater. ‘Wij hebben je niets meer te leren. Dan kun je je energie weer gaan stoppen in leuke dingen doen in plaats van in therapie. Ik zal nog een laatste keer medicatie voor je bestellen, en daarna kun je dat bij de huisarts doen.’

      Ik viel even stil. Er ging een hoop door m’n hoofd. De psychiatrie voelde toch wel als een veilige haven. Een vangnet. En ik ben toch ook een beetje van ze gaan houden daar in dat muffe gebouw. Een lichte verlatingsangst kwam boven borrelen. Maar ik voelde wel dat ik het inmiddels zelf kan.

      ‘Dat is misschien wel een goed plan,’ zei ik een tikkeltje onzeker.

      ‘Stuur maar een kaartje als je in Santiago bent.’ De psychiater gaf me een knipoog en verliet de kamer.

Ontslagen uit de psychiatrie. Tijd voor ‘een nieuw verhaal’. Toevallig ook mijn jaarthema voor 2022.      

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.