Onrust door je missie

Van je missie kun je behoorlijk onrustig worden. Misschien herken je het wel. Zweethandjes, gepieker, spanning in je buik.

Ik zal eerst even mijn missie delen: Heel Nederland gezond door lichaamsbeweging en lachen! Want lichaamsbeweging is gezond, en lachen ook!

De manier waarop ik mijn missie ga leven is als volgt. Ik word osteopaat. De kerngedachte van osteopathie is dat als weefsels en structuren in het lichaam beperkt worden in hun beweging, er ziekte kan ontstaan. Een osteopaat laat het lichaam weer vrij bewegen door manuele technieken. Verder ben ik al yogadocent en masseur. Dus dat ga ik verder uitbouwen. Daarnaast ga ik mensen laten lachen door grappige en inspirerende teksten te schrijven.

Nu ik mijn missie zo helder heb, krijg ik er ook stress van. Ik zal even uitleggen waarom.

Ik loop eigenlijk al mijn hele leven tamelijk doelloos rond op deze aardbol. Ik ben altijd met veel plezier naar school gegaan, omdat ik het superleuk vind om nieuwe dingen te leren. Maar ik heb me altijd afgevraagd waarom ik al die kennis tot me moest nemen. Wat is het nut? Wat moet ik ermee? 
En mijn carrière kan ik als onsuccesvol bestempelen. Ik heb mijn werk nooit leuk gevonden. Ik ben 15 jaar ingenieur geweest en ik heb mij altijd afgevraagd waarom ik het in godsnaam doe. Ik werd er best wel ongelukkig van. Surfen is één van de dingen waar ik wel echt gelukkig van werd. Dat heb ik dan ook ontzettend veel gedaan in mijn studietijd en tijdens mijn werkende leven. Dat was eigenlijk mijn overlevingsbezigheid. Zonder surfen werd ik ontzettend depressief.

En nu….nu heb ik ineens een missie! Een doel in mijn leven! Zoveel mogelijk surfen is niet meer mijn enige voorwaarde voor geluk! Ik ga zeven jaar studeren voor osteopaat, en ik vind het ontzettend interessant . Ik kan niet wachten al die kennis tot me te nemen. Door deze keuze vindt er een verandering in mijn bewustzijn plaats. Ik heb mijn leven lang in een soort grijze en ook wel zorgeloze mist geleefd waarin ik vaak gedachten had als:
-ik vind het niet erg om mijn baan te verliezen, want ik vind het toch niet leuk. Dan beland ik maar in de goot, kan mij het schelen.
-het maakt mij niet uit als ik morgen dood ben, want ik heb toch geen idee wat ik hier doe. 
-ach, dan geef ik toch al mijn geld weg, ik weet toch niet wat ik ermee moet.

Nu heb ik een missie en nu ontstaan er ineens hele andere gedachten, waar ik flink onrustig van kan worden:
-ik wil echt mijn yoga- en massagepraktijk uitbouwen, want ik moet nog comfortabeler worden met het voelen van lichamen ter voorbereiding op de osteopathie. Het fingerspitzengefühl in de handjes krijgen. 
-ik wil echt niet dood zeg, want ik moet nog zoveel mensen beter maken! 
-ik moet echt wat beter op mijn geld letten, want ik heb veel geld nodig om de studiekosten voor osteopathie terug te kunnen betalen! 
-ik ga hier in de zee van Portugal die mooie Braziliaanse chick op die surfplank echt niet versieren, want straks worden we verliefd en moet ik mee naar Brazilië. En dan kan ik geen osteopaat worden! Ik ga hier lekker onder mijn surfplank liggen zodat ze me niet ziet, en niet meer naar me kan lachen!

Ik vind deze transformatie van gedachten een beetje vergelijkbaar met hoe je je voelt als je verliefd bent. Voordat je verliefd bent en je bent nog single, heb je een prima leven en heb je niemand nodig. Dan word je verliefd en denk je ineens dat je niet zonder de ander kunt. En krijg je stress als je eraan denkt de ander te verliezen. Dus ja, ik denk dat ik een beetje verliefd ben geworden op osteopathie. Ik denk er de hele dag aan, ik praat er ontzettend veel over, en ik ben doodsbang osteopathie te verliezen….