Oneindig leuk!

Afgelopen weekend was het 365 Dagen Succesvol Superrelatie Weekend. Mijn intentie voor dit weekend was zelfliefde. Tsja. Zelfliefde. Hoe doe je dat eigenlijk? Hoe kun je lief zijn voor jezelf en van jezelf houden? Dat is voor veel mensen, net als voor mij, nog best een uitdaging.

Ik heb vorig jaar het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol gedaan en dit jaar doe ik het verdiepingsjaar.  Tijdens de live weekenden in AFAS Live ben ik altijd heel erg met mijn omgeving bezig. Ik ben altijd met iedereen in de weer. Knuffelen, praatjes maken, even een vlot oogcontactje tussendoor. Aan de ene kant krijg ik er energie van en aan de andere kant kost het heel veel energie. Dit Superrelatie Weekend heb ik besloten om de focus op mezelf te houden. Niet als een dolle hond op iedereen afstuiven, maar gewoon bij mezelf blijven en alleen reageren als mij ook echt iets gevraagd wordt, of als iemand mijn naam roept voor een knuffel.

Ik ben mezelf tijdens dit weekend gaan afvragen: waarom doe ik dat eigenlijk? Dat contact maken? En ik ben er achter gekomen dat er een soort behoeftigheid in zit. Gezien willen worden, en behoefte aan erkenning. Mensen zien je, en als je geluk hebt krijg je nog een complimentje ook. Je wordt bevestigd in het feit dat je goed bezig bent. En natuurlijk is sociaal contact leuk, maar het zou fijner zijn zonder de behoefte aan bevestiging.

En ik merk dat ik buiten 365 Dagen Succesvol om ook best veel behoefte heb aan bevestiging van anderen. Ik ben bijvoorbeeld best vaak met mijn telefoon bezig. Ik heb alle meldingen van nieuwe berichten uitgezet, dus het belonende dopamine shotje van een binnenkomend nieuw bericht krijg ik niet. Maar vervolgens zit ik wel meerdere keren per uur op Facebook of Whatsapp te kijken of ik niet toch een berichtje heb gekregen. En als ik dan een nieuw whatsappbericht heb gekregen, of een nieuwe Facebookmelding, krijg ik toch mijn dopamine shot. En een blij gevoel. Want ja, iemand denkt aan mij. Ik mag er weer even zijn.  

En dit weekend heb ik dus geprobeerd al die erkenning en bevestiging niet van anderen te krijgen, maar dit eens aan mezelf te geven. Bevestiging van mezelf aan mezelf. En dat was nog best moeilijk. Het voelde vooral heel confronterend en benauwend om de aandacht van de buitenwereld naar mezelf te verleggen. Ik had het er zondagochtend nog met 365 coach Frederique Met De Prachtige Achternaam over. En zij zei dat ze het zich heel goed kon voorstellen dat het benauwend is. De focus gaat van buiten naar binnen. Je zet jezelf in het licht met je eigen energie. En als je altijd gewend bent om jezelf in het licht te zetten met energie van de buitenwereld, is dat erg wennen voor je systeem. Het veranderen van patronen levert weerstand op, zowel van lichaam als van geest.  

Op een gegeven moment, wat later op de zondagochtend, moest je jezelf een cijfer geven. Ik gaf mezelf een bescheiden zeventje. En vervolgens was de opdracht om jezelf een nieuw, hoger cijfer te geven en je dan af te vragen wat er zou veranderen in je leven. Ik wilde mezelf eerst een tien geven. Maar toen dacht ik: waarom niet een oneindig? Waarom ben ik niet gewoon oneindig leuk? Het schijnt dat het teken van oneindigheid, de lemniscaat, veel in de natuur voorkomt. Natuurlijke processen ontwikkelen zich vaak in lemniscaatvorm, in een natuurlijke flow. Tsja, dat hoor je allemaal op je osteopathie opleiding! Zelfs de meniscus in je knie groeit, volgens de opvattingen uit de embryologie, in een lemniscaatvorm. Prachtig toch? Die natuur?

Mijn nieuwe cijfer voor mezelf wordt dus een oneindig. Omdat ik mezelf maar eens oneindig leuk ga vinden. en omdat ik sterk het gevoel heb dat ik in de natuurlijke lemniscaatflow van het leven mee mag gaan stromen. Zodat alles vanuit een weerstandloze ontspanning kan ontstaan. Ik ben benieuwd wat me te wachten staat de komende tijd!