Onderweg.
Ik ben onderweg. Naar mijn Thaise yoga massage opleiding. Ik word vervoerd met de trein. Wel een stukkie rijden naar Nieuwegein. Met de auto is het 40 minuten, met het openbaar vervoer bijna 2 uur. Geeft niet, ik heb de tijd.
Het valt me op dat minimaal 80% van de reizigers met een mobieltje in de weer is. Allemaal koppie naar beneden, en een dikke frons op het voorhoofd van het turen naar het schermpje. Nou ja, eigenlijk valt het me niet ineens op, want dit gebeurt al jaren.
Komt een meisje binnen. Helemaal in haar telefoon. Ze gaat zitten in de vierzits. Geen aandacht voor de andere drie vierzitters. Door het gebrek aan aandacht voor de buitenwereld loopt ze tegen de benen van een meneer aan. Ze zegt geen sorry. Volgens mij heeft ze het niet eens door.
Even later komt de kaartcontrolemevrouw a.k.a. conducteur. Ze is supervriendelijk en wenst iedereen een fijne dag. Ze controleert de kaart van het meisje in de tweezits links naast me, wenst haar een fijne dag en zegt : “eet smakelijk”. Het meisje eet yoghurt en zit met haar oordopjes in een Netflix serie te kijken en kijkt niet op of om. Reageert niet. Zonde toch? Het is zo fijn om vriendelijkheid te mogen ontvangen.
Ik moet er tegelijk om lachen en het stoort me ook. Het geeft verder allemaal niks hoor. Iedereen moet lekker zelf weten wat ‘ie in de trein doet. Maar het is zo zonde van de aandacht. Er is zoveel moois te zien als je even naar buiten kijkt. En er is zoveel moois te zien in het gezicht van een mens. In het gedrag van een mens. Het is echt jammer dat al die liefdevolle aandacht in een mobieltje gezogen wordt.
En dan klagen we over eenzaamheid. Dat de maatschappij zo individualistisch is. Misschien is de eerste stap wel het wegflikkeren van de mobiele telefoon. En weer een gesprek aangaan met je mond in plaats van met je vingers, swypend over je scherm.
Maar nu ik er zo over nadenk word ik ook blij van deze toestand. Want er komt zoveel werk aan voor mij als yogadocent, masseur en toekomstig osteopaat. Al die kromme nekkies, voorovergebogen ruggen, opgetrokken schouders en overbelaste ogen. Daar krijgen mensen last van. Prima voor mijn persoonlijke werkgelegenheid.
En verder ben ik niet Roomser dan de paus hoor. Want ik zit ook al drie kwartier met mijn hoofd voorover gebogen, stijve nek. Om dit verhaaltje te schrijven. Nu ga ik stoppen want ik word misselijk in de bus. Ik ga lekker naar buiten kijken. Heb het goed!