Nomade of stedeling

Het nomadenbestaan. Zou ik het nog in me hebben? Of ben ik verworden tot een comfortafhankelijke stedeling?

Als ik de verhalen in de boeken ‘Sapiens’ van historicus Yuval Noah Harari en ‘Adventure Revolution’ geschreven door avonturenspecialist Belinda Kirk mag geloven, zijn wij in rap tempo geëvolueerd van jager-verzamelaars naar vastgeroeste, discomfortmijdende veiligheidsverslaafden. We verlangen allemaal naar gespreide bedjes en zekerheid, maar is dat wel zo gezond?

Zeker in Nederland, waar alles goed geregeld is, kun je je afvragen of we met onze veilige, voorspelbare leefstijl het doel niet voorbij schieten. We leven in comfortabele huizen met centrale verwarming. Het hele land ligt vol met verkeersdrempels. Speeltuinen hebben rubberen tegels zodat kinderen zichzelf geen pijn doen als ze vallen. Er zijn plannen om zelfs gewone fietsers een helm te laten dragen. Veiligheid voorop. Het streven is een gezonder en gelukkiger leven, maar we leven in een tijd met een chronische stress-epidemie door de afwezigheid van avontuur, met een breed scala aan fysieke en mentale gezondheidsproblemen tot gevolg.

Gisteren liep ik in het bos bij Leersum, waar ik beland was voor een date. Met een huis op wielen kun je leuke dames uitnodigen op de koffie door er simpelweg heen te rijden. Rotterdam te ver weg? Kom ik toch gewoon naar je toe met een stroopwafel. Heerlijk, wat een vrijheid. Maar goed, ik liep dus in het bos. Het viel me op dat dat hele bos vol staat met bordjes op paaltjes. Wandelroutes, fietsroutes, mountainbikeroutes, verboden toegangsbordjes en informatieborden. Je hoeft zelf echt niet meer na te denken. Zo hebben we het, zelfs midden in de natuur, voor de mens gemakkelijk gemaakt.

Het zal mij benieuwen of ik in Europa nog ongerepte gebieden tegenkom, waar je het gewoon allemaal zelf uit moet zoeken. Geen gespreid bedje, maar een wiebelige wieg. Komt de nomade in mij dan weer tot leven of bel ik na twee dagen huilend m’n moeder op?