Niksen

Door een ongelukje met surfen heb ik een aantal sneeën en open wonden in m’n voeten. Rotsen en koraal kunnen zijn als scherpe scheermessen. Ik heb maar een foto van m’n wreven genomen, want de onderkanten zien er wat smakeloos uit momenteel. Zeker geen gespreide voetbedjes.

Het resultaat van deze onvrijwillige slagersexcercitie is dat ik niet normaal kan lopen en daardoor aan bank en soms buis gekluisterd ben. Met als gevolg: verplicht niksen. Het grote niets doen, waar ik een ontzettende bloedhekel aan heb en waar ik sinds de verkoop van m’n huis steeds een beetje voor weg aan het lopen ben geweest. Eerst een half jaar rijden in de camper tot je een ons weegt. En op m’n vaste plek in Portugal surfen tot je armen eraf vallen en je schouders aanvoelen als blokken beton.

Nu ik ben stilgezet is er weinig tot geen afleiding meer. De eerste dagen ervoer ik extreme onrust, omdat m’n systeem gewend was om elke dag in beweging te zijn. Het was alsof ik in gevecht was met aanvallen van paniekachtige proporties. Zo’n ‘olifantenpoot-op-je-borstgevoel’.

Eindelijk kwam er ook ruimte om te voelen. De eerste maand in Portugal voelde het als thuis. Dat is nog steeds zo, maar momenteel ervaar ik ook heimwee naar Nederland. Naar familie, vrienden en Rotterdam. Verdriet klopte ook op de emotionele deur. Traantjes om een verbroken liefdesrelatie in wording. Het was er bijna een. Positieve gevoelens waren er ook. Bijvoorbeeld over het fijne contact met de mensen waar ik mee samenwoon. Het voelt heel warm. Je huisgenoten, daar moet je het ook maar net mee treffen. Dat wordt janken begin mei als ik weer alleen in de camper zit.   

Na een aantal dagen treedt de rust een beetje in. Het niksen, ik vind er niksan maar ik kan niet anders. De boel goed laten genezen zodat ik met geheelde voetjes de grond onder mij weer kan voelen. Want de aarde, ik was haar toch een beetje kwijt. Veel te hard aan het weg bewegen van allerlei lastige gevoelens. Misschien waren de pijnlijke pootjes wel een extra stimulans om te voelen en te aarden. Wie weet.