Niks is heilig

Niks is heilig. Dit liedje van Maan raakt me telkens weer. Het gaat over die veilige plek in je hoofd. Waar je oneindig fouten mag maken zonder er op afgerekend te worden. Het is ook die plaats waar ik heen ga als het leven even te spannend wordt.

In de afgelopen weken heb ik af en toe mooie plaatjes gepost van campers, opgezegde banen en tijdelijke tentjes. Je zou er spontaan een vrijheid-blijheidsgevoel van krijgen.

Dat vrijheid-blijheidsgevoel is er niet zonder slag of stoot gekomen. Allereerst was er eind december 2022 de spannende keuze om mijn huis te koop te zetten, iets wat al jaren in m’n onderbuik sudderde, het vrijheidsvlees was inmiddels gaar. Het was ook een beslissing met een bepaalde noodzaak, ik kon er niet meer omheen.       

Een proces van het ontvangen van kijkers en biedingen volgde. Dat ging best snel, want Blijdorp is een populaire wijk. Er kwam een goed bod en eind maart 2023 was de financiering al rond. Vanaf dat moment begon een nieuw proces, dat van ontspullen. Alles wat ik niet meer nodig had in mijn reeds gereserveerde camper mocht verkocht of weggegeven worden. Talloze malen stond ik voor de ‘weggooien-of-houden-keuze’. Die ik bijna altijd met m’n hoofd maakte, tot m’n hersenen er beurs van werden.

Tussendoor ben ik ook nog naar enkele Tiny Houses gaan kijken, omdat ik toch ook interesse had in die vaste plek. De Tiny House zoektocht fietste tussen het ontspullen door. Tot op heden zonder succes. Het hebben van een vaste plek is op dit moment misschien niet de bedoeling.

Voor de overdracht van m’n huis moesten alle overgebleven spullen naar een tijdelijke opslag bij familie. Ik kon pas vijf dagen na de overdracht de camper ophalen. Alle spullen gingen de camper in, en wat nog overbleef bracht ik naar een gehuurde opslagbox.

Vorige week vrijdagavond was ik eindelijk helemaal klaar met het gereedmaken van de camper en het opbergen van het overgeblevene in de box van een vierkante meter. Gelukkig maar, want ik was er ook helemaal klaar mee. Zaterdagochtend trakteerde ik mezelf op een yogales en na drie houdingen stortte ik ter yogamat. Na weken, zo niet maanden voornamelijk in m’n hoofd geleefd te hebben omdat er zoveel te regelen en te kiezen viel, brachten de yogastrekkingen de aandacht eindelijk weer naar m’n lijf dat zei: ‘nu is er weer ruimte voor mij, ik wil rust’.

Tijd voor het lichaam dus. De heilige, veilige plek in m’n hoofd kan weer verlaten worden. En standje survival kan weer uit.