De uitvinding van de mobiele telefoon kent voor mij vele voordelen. Als er te weinig geld op mijn rekening staat als ik iets wil kopen in de stad, kan ik ter plekke geld overmaken van mijn spaarrekening naar mijn betaalrekening. Ik kan overal waar ik ben leuke foto’s maken, bijvoorbeeld voor woordgrapjes die ik vooral zelf erg hilarisch vind. En in de auto navigeer ik met mijn telefoon. Ik rij nooit meer verkeerd en ik krijg zelfs de verwachte aankomsttijd inclusief filevertraging op het scherm. Als ik met vrienden afspreek in de stad, kunnen we even bellen als we elkaar niet zo één-twee-drie kunnen vinden. Superhandig. En dan natuurlijk de sociale media. Ik ben een veelvuldig gebruiker van Whatsapp, LinkedIn, Instagram en Facebook. Vooral die laatste vind ik handig, omdat veel van mijn blogs via Facebook op de mobiele telefoon gelezen worden. Zo bereik ik een groter lezend publiek dan wanneer ik het alleen op mijn website zet en dan maar moet hopen dat mensen het lezen. Supermooi dus.
Maar ik zie zeker ook de nadelen van de mobiele telefoon, die me de laatste tijd steeds vaker opvallen. Als ik naar de stad fiets, moet ik soms tegen het verkeer inrijdende Whatsappende pizzabezorgers op elektrische fietsen ontwijken, of proberen terug te koppen. En op de snelweg weet je vaak genoeg als de bestuurder voor je abrupt het gas loslaat, hevig slingert en ineens twee rijstroken gaat gebruiken in plaats van één. Als je dan inhaalt, zie je dat koppie naar beneden hangen in de treurhouding. Je ziet niet waar ze naar kijken. Het kan zijn dat ze per ongeluk in hun broek gepist hebben en daar verschrikt naar staren, maar meestal gaat het om de mobiele telefoon. En wat ook erg stoort, is als je met een vriend in gesprek bent die een bericht krijgt en meteen gaat kijken wat er zo belangrijk is. Van een gesprekspartner is dan plots geen sprake meer. Wel van een afwezige zak botten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me aan dat laatste ook nog te vaak schuldig maak, ouwe mobielverslaafde die ik ben.
Het mobiele dieptepunt heb ik denk ik afgelopen zondag ervaren toen ik met de liefste vrouw van de Veluwe naar de finish van de marathon wandelde. Voor ons liep een jong stel met een kinderwagen. Vader druk in de weer met de telefoon. Moeder met één hand aan de kinderwagen en de andere hand vastgeplakt aan het mobieltje, lichaam in de klokkenluider van de Notre-Dame stand. Flinke bochel van het vooroverbuigen. Ze liepen best hard. Plotseling kwam de kinderwagen met een flinke klap tot stilstand omdat de moeder vol met de wagen tegen een betonnen paal aanreed. De moeder keek op, zag dat de baby niet op straat lag en liep verder met weer de volle aandacht voor sociale media. Vader keek nonchalant om en zag dat het goed was. En dook weer de pixels in. Ik was met stomheid geslagen, er kwam geen woord meer uit. De liefste vrouw van de Veluwe, die zelf moeder is, begon te vloeken. Ongelooflijk. Dat je mobiel belangrijker is dan je kleine levenswonder.