Liquid breath

De Donkere Dame

De Blaaksedijk zag er prachtig uit. Groene bomen en weelderige planten verwelkomden me in hun miniparadijs. De dijk waar ik jarenlang kwam om op djembés te rammen onder de bezielde leiding van Eef. Al jaren was ik er niet meer geweest. Ik was terug, ditmaal niet om te trommelen, maar om mezelf vloeibaar te ademen volgens de ‘liquid breath’-methode. Een ontvangende manier van verbonden ademen. Het verbonden ademen dat ik tot nu toe kende was mannelijk en krachtig. Hard werken, yangstijl. Liquid breath zou zachter zijn, meer yin, met focus op de uitademing.

Toen ik de kleurige fleurige Afrikaanse ruimte betrad, was het een weerzien van oude bekenden, wat een fijne energie. Ik voelde me meteen weer thuis, alsof ik er gisteren nog geweest was. Ik gaf Lia een dikke knuffel en maakte een praatje met Natasja, waar ik naast mocht liggen. Vanaf ons plekje bij het kantelraam keken we zo het boerenland over richting de Oude Maas, een serene rust overviel me.

Martijn, Elke en Eef begeleidden het vloeibaar ademen. Na de uitleg van Martijn mochten we ons installeren op het yogamatje en het ons comfortabel maken met kussens en dekens. We kregen nog een oogmasker en een soort wit plastic bitje waardoor we moesten ademen. Bij wijze van startschot ging de muziek ging aan.

Door de rustige manier van ademen gebeurde er het eerste half uur niet zoveel in m’n lijf. De inademing en uitademing waren wel verbonden, er was geen ruimte voor adempauzes. Normaal gesproken verkrampt bij het verbonden ademen m’n hele lichaam al na vijf minuten. En dan ga ik hyperventileren en vervolgens vertrek ik uit m’n lijf, als een soort dissociatieve traumareactie. Alsof m’n systeem zegt: ‘Dit is te heftig, zoek het zelf maar uit. Wij van het lichaamscellenbeheer gaan er vandoor. Doei!’ Nu gebeurde dit niet.

Het ademen door het bitje zorgde er wel voor dat er heel geleidelijk steeds meer zuurstof in m’n cellen kwam. Beetje bij beetje kwamen er tintelingen in m’n handen en voeten. En uiteindelijk ging m’n hele lijf toch in de kramp. Maar door de rustige opbouw kon ik er veel beter bijblijven. Ik had al maanden het gevoel dat er een olifant op m’n borst zat, en plotseling voelde ik dat ‘ie opstond en wegliep. Er ontstond een zee van ruimte. Tijdens het ademen legden de begeleiders soms een hand op lichaamsdelen waar het vastzat, daar mocht ik dan naartoe ademen. Regelmatig gebeurde het dat ik een zachte hand op mijn lichaam voelde, en als ik dan naar de hand ademde leek het of ‘ie helemaal door me heen zakte tot op de grond. Een hele rare, maar fijne gewaarwording.

De aardbeien kleurden mooi bij de blauwe picknickbank waar we nog wat aten en napraatten in het zonnetje, ik was nog even niet in staat om auto te rijden. Ik vond de liquid breath uiteindelijk hetzelfde resultaat hebben als het ‘gewone’ verbonden ademen, misschien zelfs nog intenser, dat had ook met dat bitje te maken denk ik. Maar door de rustige opbouw had ik een zachtere ervaring met meer aanwezigheid. Een mooie zondagmiddagbesteding.  

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.