Liefdesbrief van de Valentijnspsycholoog

Nog niet eerder had ik een gesprek met een psycholoog in m’n lingerie. Wel heb ik me bij psychologen vaak naakt gevoeld met m’n kleren aan. Ik lag vanmiddag in m’n onderbroekkie op m’n slaapkamer in het zonnetje, met opengeslagen ramen, mezelf maximale zelfliefde en m’n huid maximale vitamine D te geven. Toen ik om drie uur m’n kleren weer aan had gedaan, Google Meet opende en de psycholoog gedag zei, merkte ik dat de camera van m’n laptop niet werkte. Ik dacht: nou, dan kunnen die kledingstukken wel weer uit. Klaar voor de naakte waarheid.   

Zuchtend, puffend en hoofdschuddend zat de psycholoog digitaal tegenover me. Ze zei: ‘Wat een reis door de psychische hulpverlening heb jij afgelegd Ruud. Tien labels, ik word er eigenlijk verdrietig van. Wij kunnen jou een psychodiagnostiek met behandelplan aanbieden, maar we hebben dit intern besproken en ik wil jou wat anders geven. Want ik vind het niet normaal dat jij al meer dan twintig jaar moe bent, terwijl je heel gezond leeft en goed slaapt. Misschien gaat er wel iets niet goed in je darmen, nieren of andere organen. Tevens heb ik twijfels bij het label bipolaire stoornis. Want jouw patroon van doorzetten, doorzetten, doorzetten en nog eens doorzetten waardoor je in een piek komt, en vervolgens crasht en depressief wordt, kan een bipolaire stoornis zijn. Of een systemisch patroon dat je al je hele leven lang doet. Maar het kan ook iets hormonaals zijn, dat je schildklier bijvoorbeeld te hard werkt. Ik wil voorstellen om een grondig medisch onderzoek te gaan doen in het Erasmus MC, waarbij geest en vooral ook lichaam door de mangel gehaald worden.’

De aanleiding van het gesprek met de psycholoog was een bezoek aan de huisarts, met haar wilde ik mijn wederom sombere stemming bespreken en ik wilde een second opinion voor het label bipolaire stoornis. Want dat is nogal een heftig label. Stel dat ik osteopaat zou willen worden en mezelf wil verzekeren als zelfstandige, dan kan ik problemen krijgen met verzekeraars. Als een verzekeringsmaatschappij in mijn medisch dossier ziet dat ik het label bipolaire stoornis heb, kunnen ze weigeren me te verzekeren omdat ik met dat label volgens hen een verhoogd risico ben op zelfmoord. En ja, dat kost de verzekering heel veel geld dus dat doen ze liever niet. Reden te meer om het voor een laatste keer goed uit te zoeken. Dus de huisarts stuurde me door naar een psychologenpraktijk.

Ik hoor u denken: Ruud, houdt het dan nooit op? En wordt u plaatsvervangend moe van mijn zoektocht? Kunt u nagaan hoe moe ik er zelf van ben. Ik weet dat een probleem nooit opgelost wordt door steeds te focussen op datzelfde probleem. Maar het probleem is er nog wel, en het gaat potverdikkie wel om m’n gezondheid, het grootste goed. In dit geval wordt mijn doorzettingsvermogen beloond: voor het eerst kom ik een psycholoog in het reguliere circuit tegen die verder kijkt dan het mentale plaatje.   

Vanmiddag hebben we samen de verwijsbrief naar het Erasmus MC opgesteld. Het is feitelijk een liefdesbrief van de Valentijnspsycholoog aan het Erasmus MC met de strekking: ‘deze worstelende man heeft jullie hulp nodig. Steek de liefde die jullie in je hebben alsjeblieft in dit onderzoek, zodat er voor deze man weer hoop gloort aan de horizon en hij weer lekker rustig kan surfen.’

Er bestaat een kans dat er uit dit onderzoek komt dat ik lijd aan een ernstige vorm van de ziekte Aanstelleritis, en dat ik het medicijn Acceptine moet gaan slikken. Dan is dat zo, ‘I rest my case’, zeggen ze dan in Engeland. Maar tot die tijd blijf ik gemotiveerd om het naadje van de kous te willen weten, ondanks dat ik totaal geen zin meer heb in welk onderzoek dan ook. Ik grijp dit liefste Valentijnscadeau ooit met beide handen aan, het zou zomaar mijn levens- en liefdeskwaliteit kunnen vergroten. En ik beloof u als lezer en vooral mezelf plechtig dat dit de allerlaatste onderzoeking is. Ik ben nu al benieuwd naar de uitkomsten.  

De Valentijnspsycholoog. Ik zou eigenlijk meteen met haar moeten trouwen. Vanwege de mooie, ontroerende liefdesbrief die ze aan het Erasmus MC geschreven heeft, en ook een beetje vanwege de erfenis omdat ze bijna met pensioen gaat.       

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.