Lekker surfen

2023. Weer een nieuw jaarthema bedenken. Eind vorig jaar, iets eerder dan eergisteren, had ik ‘stilte voor de storm’ als thema in mijn lichtgevende letterbak gezet. Dat voelde aanvankelijk goed, maar later werd ik er onrustig van. Want in stilte heb ik wel zin, maar in een storm eigenlijk niet.

Qua intensiteit was 2022 al stormachtig genoeg, net als de kwart eeuw ervoor eerlijk gezegd. 2022 begon met het schrijven van mijn boek, De Donkere Dame. Tijdens dat schrijfproces passeerden alle gevechten met depressies in de afgelopen twintig jaar, of misschien zelfs langer, de revue. Alle therapie, alle hulpverleners, alle alternatieve behandelingen en alle overige inspanningen om er vanaf te komen. Die herbeleving was intens en confronterend.

Daarna kwam de periode van het aan de man brengen van het boek, ook best intens omdat ik het boek in eigen beheer heb uitgegeven en alles zelf moest doen. Maar goed, ik had het nog nooit gedaan, dus ik dacht dat ik het wel kon. En dat was ook zo.

Ik had gehoopt met het schrijven van m’n boek De Donkere Dame van me af te schrijven. Dat lukte niet. Vervolgens maakte ik in september een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, om De Donkere Dame daar achter te laten. Lukte ook niet, want bij thuiskomst belandde ik opnieuw in een depressieve periode.    

Er volgde een periode van frustratie. Ik had zo hard gewerkt in de afgelopen twintig jaar om die donkere stormen het hoofd te bieden, ik heb steeds het gevoel gehad twee banen te hebben. Werken voor een baas en werken aan mezelf. Werknemer voor een bedrijf en werknemer van De Donkere Dame. Wat een energie heb ik erin gestopt. Soms vergat ik te leven, omdat ik mijn hele ziel en zaligheid in de gevechten stak. Soms leefde ik uitbundig, omdat ik voelde dat het leven zomaar over kon zijn. Maar veel van wat ik deed was om van De Donkere Dame af te komen. Zelfs tijdens m’n jaar op reis heb ik getracht De Donkere Dame in Australië achter te laten. Mislukt.     

Nog steeds galopperen er soms donkere paarden door m’n hoofd, die de boel kaalvreten. Ik heb hier bij tijd en wijle last van en daar moet ik het mee doen. Acceptatie is de sleutel, dat schrijf ik ook in m’n boek. Maar als ik weer in een depressie zit, weet ik ineens niet meer wat het woord acceptatie betekent. Dan ben ik er helemaal klaar mee.

Het is tijd om te leven. ‘Lekker surfen’. Dat voelt beter als jaarthema. Gewoon de pieken en dalen van het leven surfen. Niet op het strand staan, maar lekker meedoen op het toneel van de deining. En dat wil niet zeggen dat ik in 2023 niks ga uitvoeren naast lekker surfen. Want er gaan geruchten in m’n hoofd over een fietstocht naar Portugal en het continueren van de studie osteopathie. Niet om De Donkere Dame kwijt te raken, maar gewoon omdat ik het leuk vind. Energie stoppen in leven en niet meer in ‘vechten tegen’.   

Ik wil graag afsluiten met een stukje uit het boek ‘Fulltime Avonturier’ van Tamar Valkenier: ‘Het leven hoeft niet meer, het mag. Ik heb namelijk al geleefd en heb nog een heel leven voor me.’ Dit is exact hoe ik me momenteel voel. Het leven was intens in de eerste 40 jaar, grotendeels door De Donkere Dame. Alles wat ik vanaf nu nog mee mag maken is bonus. Met wat humor voor te lachen.