Laten ontvouwen

Afgelopen zondag was ik, ja je raadt het al, bij de zweethut. Ik was samen met mijn grote vriend en grote vriendin aan het firekeepen. Na de eerste hut haalden we de inmiddels afgekoelde stenen met handschoenen uit de put van de hut en legden ze op de rieken. Er was één steen die nog wild siste. Mijn grote vriendin wilde de steen nog even in de hut houden, omdat ze dacht dat de steen haar nog wat te vertellen had. Toen we bijna klaar waren, bedacht ze zich en legde de steen toch op de riek. Maar de steen viel bij het naar buiten tillen gewoon weer van de riek. Dit riekt naar zwarte magie. Of moest de steen gewoon echt nog even in de hut blijven?    

Ik heb al langere tijd plannen om een boek te schrijven. Eigenlijk al meer dan een jaar. Ik krijg veel tips van mensen. Ze geven me contactgegevens van uitgevers, redacteuren, vormgevers en schrijfcoaches. En Humanitas, de organisatie waarvoor ik het schoonmaakwerk bij de ouderen doe, heeft aangegeven dat ze wel wat willen doen met de verhalen. Maar tot nu toe zijn er nog geen concrete acties uit voortgekomen. Tot ik vorige week een berichtje kreeg van een vrouw met ervaring in het proces van het maken van een boek. Ze zei: “Ruud, ik lees je stukjes altijd met veel plezier en ik gun je een leuk boek. Dus dat gaan wij samen doen als je wilt.” Was het misschien de bedoeling dat deze vrouw op mijn pad zou komen, en was geduld een schone zaak?

Omdat ik soms in het leven nog tegen lastige hobbels aanloop, heb ik een coach. Met name op het gebied van werk. Dat brein van mij is zo creatief dat het steeds weer met nieuwe ideeën komt voor een zinvolle, avontuurlijke en geestige invulling van het leven, waardoor ik er zelf niet meer uit kwam. Bij de voorlaatste sessie heeft de coach me een gouden inzicht gegeven. Wist ik natuurlijk onbewust al, maar het moest even naar de oppervlakte gebracht worden. Ik voelde dat ik klaar ben en ik wilde dus de volgende sessie afzeggen, want het is best duur. Gisteren stond ik op het punt de mail te sturen, en toen kreeg ik van haar een mail met annulering van de afspraak van volgende week. Niet zo’n leuke reden, want ze heeft corona. Maar goed, ik hoefde niets te doen.

Je hoeft dus niet te duwen en te trekken. Het leven ontvouwt zich aan je. En dat heeft niets te maken met geen keuzes durven maken. Want kiezen moet je toch. Het is meebewegen op de golven van het leven. Relaties stoppen. Contracten worden niet verlengd. Allemaal speciaal voor jou. Het grote mysterie heeft het beste met je voor. Je krijgt niet altijd wat je wilt, wel wat je nodig hebt. En hoe meer je je overgeeft aan het moeiteloze proces van ontvouwen, hoe vaker ontspanning en verwondering je ten deel valt. Prachtig.