Je hoeft niet elke golf te pakken

Barrañan beach. Om acht uur ’s ochtends al kletsten de eerste golven de oren van m’n kop. Samen met een kale Spanjaard en een met lang haar luisterden we. Als we goed onze intuïtie volgden, vertelde het water waar we heen moesten.  

We waren met z’n drieën flink heen en weer aan het peddelen in de branding. Van voor, naar achter, van links, naar rechts. Omdat de zee wat rommelig was, braken de golven overal.     

Na een uurtje druk in de weer te zijn geweest, het sympathisch zenuwstelsel vol aan want je moet scherp zijn in de line-up om geen golven te missen, realiseerde ik me dat het eigenlijk best een vermoeiende bezigheid was.

Ariël, je weet wel, de kleine zeemeermin, riep vanaf een rots: “je hoeft niet elke golf te pakken!” Ik schrok me dood en kort daarna zette het me aan het denken. Ik hoef inderdaad niet elke golf te pakken.

Mijn armen ondergingen een peddelstop. Ik liet me maar wat drijven. Ik bekeek de prachtige groene heuvels van het achterland, waar witte huizen met rode daken op stonden. Ze waren omgeven door een lichte ochtendmist. Het leek wel of ze door zijden lakens omwikkeld waren. Ondertussen passeerden wat goed uitziende golven de onderkant van m’n board. Maar dat gaf niets, ik had een peddelpauze.     

Ik hoef niet elke golf te pakken. Wat lekker. Ik hoef niet altijd aan te staan. Ik hoef niet elk strand van Noord-Spanje te besurfen. Ik hoef niet elke berg te beklimmen. Ik hoef niet in elke stad het uitgaansleven te ontdekken. Ik hoef niet elke vrouw te versieren. Ik hoef niet elke emotie te doorleven. Ik hoef niet op elk bericht te reageren. Ik hoef niet overal wat van te vinden. Ik hoef niet, ik mag.