In het licht

Vandaag wil ik graag een Dame in het licht zetten. De Donkere Dame, welteverstaan.

Mijn op handen zijnde boek heeft ook de titel ‘De Donkere Dame’, en gaat over mijn depressie. Ik kan je niet uitleggen waarom mijn depressie ‘De Donkere Dame’ heet en waarom ik vind dat het een vrouw is, het is een gevoel. In het boek kun je lezen over mijn soms verwarrende pelgrimstocht door hulpverlenersland om met De Donkere Dame om te leren gaan. Ik kwam erachter dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden, ook in het alternatieve circuit. Daarnaast vertel ik wat voor enorm cadeau er achter haar verscholen zit. En zoals je van me gewend bent, zit er ook de nodige humor in het verhaal. 

In de afgelopen weken heb ik mezelf vaak afgevraagd waarom ik dit verhaal schreef, en waarom ik het wil uitgeven. Regelmatig heb ik getwijfeld, want ik geef mezelf helemaal bloot. Doodeng natuurlijk. Maar mijn grootste wens is met dit boek de schaamte over psychische ziektes een stukje weg te halen. Want er rust nog steeds een groot taboe op mentale manco’s. Als mensen ziek zijn, vertellen ze erover en de omgeving reageert vaak compassievol en empathisch. Als je bijvoorbeeld open bent over je reuma of kanker kun je op een hoop liefde rekenen. En als je iets gebroken hebt, tekenen mensen zelfs mooie dingen op je gips. Maar als je een psychische ziekte hebt, kijken veel mensen toch liever de andere kant op. Je verliest er een hoop vrienden door als je pech hebt. Een veelgehoorde reactie als ik dit onderwerp ter discussie stel is: ‘Ja maar Ruud, dat komt doordat een psychisch probleem in je hoofd zit, je ziet er niks van.’ Maar dat is natuurlijk onzin, want kanker of reuma zie je ook niet altijd aan de buitenkant. Iemand met een mentale moeilijkheid verdient net zoveel empathie, compassie en liefde. En een tekening. Want het is een ziekte, geen zwakte.

En het is zo’n opluchting als je gewoon kunt zeggen dat je depressief of angstig bent. Je kunt de ‘met mij is alles ok show’ waarachter je je al zo lang hebt verscholen, eindelijk stoppen. Want dat theaterstukje kost intens veel energie, terwijl je die energie zo hard nodig hebt om te herstellen van je ziekte.

Ik wens iedereen die te kampen heeft met een mentale storm de moed toe om erover te praten. Niet om te klagen, maar gewoon om eerlijk te zijn. Dan zal je erachter komen dat je het niet alleen hoeft te doen, dat er goede hulpverlening is in Nederland en dat je je echte vrienden niet zult verliezen. Sterker nog, de vriendschap zal alleen maar beter worden.   

Als je tot hier bent gekomen met lezen, wil ik je nog vragen welke foto je het mooiste vindt voor de cover van mijn boek. Dank je wel.