In de benen

Ik kook op een gasfornuis van het merk Pelgrim. Laatst fietste ik langs een bus van Boy Pelgrim luchttechniek B.V. De poes van de buurvrouw heet Santiago. Echt waar. Selectieve waarneming of tekenen van het universum dat het tijd is om in de benen te gaan? Ik had al bedacht dat ik in september 2022 wil beginnen.

Vorige week vrijdag belde ik een vriendin, die een podcast met me wilde opnemen over m’n boek. Ze zei dat ze de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella wilde gaan lopen, in september 2022. Ik geloofde m’n oren niet. Wij hebben sowieso veel gemeen. Ik ontmoette haar tijdens het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol in 2018. We hebben nagenoeg dezelfde kernwaarden en toekomstdromen. Ze surft ook. En ze werkt graag met ouderen vanwege de mooie verhalen. Het is net of ik de vrouwelijke versie van mezelf ben tegengekomen.

Vandaag wilde ik me ziek melden. Ik voelde me al een paar dagen niet goed, uitgeput. Maar toch brachten m’n beentjes me naar het werk. Eigenwijs. Ik had ook maar drie uur werk te doen. Na het werk, terug op de zaak, riep de baas me naar binnen in z’n kantoortje.

      ‘Ruud, ga zitten. Jouw contract verloopt half juli. Ik hoorde van Sharlene van HR dat je twijfelt of je door wilt gaan.’

      ‘Ja, dat klopt Kees,’ zei ik licht gespannen. ‘Ik ben eigenlijk wel klaar met de schoonmaak, mijn poetsdoekenergie is op. Ik wil graag opzeggen.’  

      ‘Ok jammer. Heb je al iets nieuws?’

      ‘Nee, ik ga de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella lopen.’

      ‘Zo, wat gaaf joh! Wanneer ga je weg?’

      ‘September.’

      ‘Wil je dan geen korte contractverlenging tot eind augustus? Wij kunnen je wel gebruiken en dan ben je in ieder geval zeker van werk en inkomen tot je weggaat.’

      ‘Ik ga er even over nadenken. Ik wil in ieder geval begin juli een paar weken vakantie. Dan ga ik als training het Pieterpad lopen.’

Ik appte mijn vrouwelijke spiegelbeeld dat vandaag zo’n rare wending had gekregen. Ik wilde me ziekmelden, en ineens ging ik toch werken en zegde mijn baan op. Ze appte me al snel terug.

      ‘Nou ja zeg. Ik heb vandaag ook besloten m’n baan op te zeggen. Ik heb vanmiddag een gesprek met m’n manager en dan ga ik het wereldkundig maken!’

Opnieuw geloofde ik m’n oren niet.

Wat een opluchting. Eindelijk weg uit de schoonmaak, want ik heb er schoon genoeg van. Ik voelde me kilo’s lichter, de energie begon weer te stromen. En wat fijn om het toch een soort van samen met m’n evenbeeldvriendin te doen, wie weet lopen we niet samen maar we beleven het wandelen wel tegelijk. Ik heb al vaker lange reizen gemaakt en avonturen beleefd. In m’n eentje is leuk, maar samen voelt toch fijner. De kracht van samen geeft energie.

Ik dronk nog even een biertje op deze vreemde, maar mooie dag. Het duizelde me een beetje.