I’m a dreamer.

Als een gekreukte natte krant liep ik over de boulevard van Noordwijk richting mijn afspraakje. Ik was namelijk vanmorgen bij de osteopaat geweest, en die zorgt er doorgaans voor dat je energetisch even flink door elkaar geschud wordt. Alsof hij met een houten soeplepel door je organen roert. Zo ook vandaag.

Mijn afspraakje van vanmiddag vond plaats in Nomade Beach House, met de vormgever en drukker van mijn boek, op aanraden van de dochter van de vormgever. Het leek wel of het grote mysterie alvast een inkijkje in de toekomst gaf, want leven als nomade lijkt me wel wat. Synchroniciteit ten top.

Petra en ik waren al neergestreken in de strandtent, die trouwens ontzettend fijn ingericht was. De zachte pasteltinten en prettige akoestiek zorgden voor een ontspannen sfeer. Dat was hard nodig, want ik was inmiddels wel nerveus.

Plots kwam daar Ed binnen. Hij legde een kartonnen verpakking voor m’n neus. Als een klein kind dat z’n eerste Sinterklaascadeautje uit mag pakken, zat ik te wippen op m’n stoel van ongeduld. Ik vouwde het karton open en daar lag ‘ie dan. De Donkere Dame, m’n boekdebuut. Voor het eerst had ik het verhaal echt in m’n handen in plaats van op een scherm. Er toverde zich een glimlach op m’n gezicht die er de rest van de middag niet meer afgegaan is. Ik heb wel tien keer tegen Petra en Ed gezegd dat ik het zo mooi vond.

Terwijl we proefden van het heerlijke voedsel dat ons voorgeschoteld werd, overlegden we over de verdere voortgang van het proefexemplaar. Ik ga het lezen, de mogelijke laatste fouten eruit filteren en bij tevredenheid geef ik de ‘go’ voor het drukken. Als alles volgens planning verloopt, is het boek over drie weken te verkrijgen. Spannond!

We namen afscheid van elkaar met een welgemeende hart-op-hartknuffel. Toen ik langs de duinen naar de auto liep, maakten mijn benen ineens een beweging richting de zee. Onderweg pikte ik vijf schelpen op. Ik tuurde over het winderige water, en stuk voor stuk gooide ik de schelpen in de zee. Voor elke surfer een. Want die verschrikkelijke gebeurtenis op 11 mei 2020 ben ik nog niet vergeten.

Terug in de auto voelde ik me dankbaar voor het leven. ‘I’m a dreamer’, stond er op mijn shirt vandaag. Een droom, het schrijven van een boek over mijn pelgrimstocht door hulpverlenersland om met depressie om te leren gaan, is uitgekomen. Op naar de volgende droom, een fysieke pelgrimstocht in plaats van een mentale. Iets met Santiago. En Compost. En Ella.