Houthakken en wilskracht

Gisteren was ik in de gelukkige omstandigheid dat ik mee mocht helpen met het klaarstomen van het EagleLodges-terrein. Dit terrein ligt in het Horsterwold en mag door EagleLodges en 365 Dagen Succesvol gebruikt worden. Voor zweethutten en het diamondjaar. Ik vond het zo leuk dat ik mocht meewerken dat ik er zelfs een sollicitatiegesprek voor heb verzet. Een succesvol gesprek al zeg ik het zelf.

Toen ik het natuurgebied binnenreed, zag ik een grote buizerd langs de weg op een tak zitten. Mooi. En toen ik richting het terrein liep, overviel me de stilte van het Horsterwold. Jeroen vroeg me of ik misschien zin had om hout te hakken. En ik dacht: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Ik ben voor Feyenoord. Daar kunnen ze goed houthakken. In de Kuip doen ze niet anders. En goed voorbeeld doet volgen dus ik dacht dat ik dat varkenoordje wel even zou wassen.

Maar dat viel dus even tegen. Jeroen legde uit hoe het moest. Daarna deed David het nog twee keer voor. Zwaar werk zeg. Maar na een uurtje had ik de slag te pakken. Ik ben uiteindelijk zo’n vier uur bezig geweest, tot ik niet meer kon. Nou gaat de essentie van dit stukje tekst niet over houthakken, maar over wilskracht.

Na twee uur houthakken merkte ik dat ik toch wel een beetje moe begon te worden. En een beetje duizelig. Er moest wat eten in. En wat vocht. Ik nam een pauze met mijn houthakmaatje Marja. Het was inmiddels ook lunchtijd dus dat kwam mooi uit.

Na het eten weer verder. Ik had weer nieuwe energie. Maar na een uurtje begon ik weer wat vermoeid en duizelig te worden. Maar goed, ik was naar het Horsterwold gekomen om een bijdrage te leveren, om hard te werken. Doorbikkelen dus. En het is ook wel fijn om met een grote bijl stukken hout in tweeën te rauzen. Het is een beetje verslavend ook, dat hakken. Alle frustratie eruit! Uiteindelijk heb ik nog een uur staan hakken, alle lichaamssignalen die aangaven dat het even genoeg was voor nu, negerend. Ik vind het dan ook wel weer een uitdaging om te zien hoe ver ik fysiek kan gaan. Maar eigenlijk is het wel een beetje gek. Je lichaam geeft signaaltjes en jij gaat maar door.  

Dus ik leef mijn leven als een echte doorzetter. Op de wilskracht. Maar gisteren na het houthakken realiseerde ik me, dat ik de wilskracht eigenlijk niet meer wil. Want wilskracht, tsja, het heeft me ontzettend veel gebracht. Maar vandaag, na zo’n intense houthakdag, ben ik eigenlijk tot niets in staat. Ik heb mijn lichaam gisteren geweld aan gedaan en mijn lichaam zegt vandaag dat het dat niet zo leuk vond. Ik ben intens moe, duizelig en ik heb enorme spierpijn. Ik zou eigenlijk de hele dag op de bank willen liggen. En ik moest vandaag stoelyogales geven bij Pfizer. Maar omdat ik zo moe was, moest ik de yogales ook weer op wilskracht geven. Zo zie je dus dat wilskracht weer extra wilskracht in de hand werkt. Je komt in een soort vicieuze wilskrachtscirkel terecht. En dat dient mij niet meer. Het put me uit. En geweld heeft altijd een prijs. Of het nou tegen je eigen lichaam of dat van een ander is.  

Gisteren aan het einde van de dag mochten alle mensen die op het terrein gewerkt hadden de eerste zweethut meemaken. Een soort zweethut-testrun. Dat vond ik echt supergaaf. Het voelde ook een beetje alsof ik het niet had verdiend omdat ik maar één middag had geholpen. Maar goed, ik ben toch gewoon de hut in gegaan. Even de ongemakkelijkheid van me afgezet. Eenmaal in de hut merkte ik dat het houthakken me volledig had uitgeput. Bij elke gietronde moest ik al vrij snel bukken omdat mijn vermoeide lichaam de hitte niet kon verdragen. Telkens moest ik in een child’s pose mezelf beschermen tegen de hittegolven. Ik was aan de ene kant trots op mezelf dat ik niet bleef zitten op wilskracht, maar echt kon voelen dat ik doodop was. En mezelf toestond te bukken. Aan de andere kant kwam er ook veel irritatie omdat ik niet begreep waarom ik mezelf nou zo had uitgeput. Ik was zo klaar met die wilskracht. Na de tweede gietronde vroeg of ik wat mocht delen. Dat mocht. Ik wilde graag de wilskracht meegeven aan de adelaar. Ik hoop dat de adelaar het meegenomen heeft, want ik heb het niet meer nodig. Na de derde gietronde vroeg David of iedereen een intentie voor het Eaglelodges-terrein wilde uitspreken. Er kwamen prachtige intenties voorbij. Vrijheid voor iedereen, het ontvangen van de wolf op het terrein, dat iedereen op deze plek zijn hart mag vinden, dat intimiteit gevonden mag worden. Supermooi. Ik wilde zelf voelskracht verwelkomen. Dat iedereen mag gaan voelen wat er nodig is. Van wilskracht naar voelskracht. De wilskracht mag aan de wilgen gehangen worden. En ik vermoed dat meer mensen er zo over denken….