Schrijfles, mime, speltheater, zangles, improvisatietheater, balletles, stemvorming en liedteksten schrijven. Toen ik terugkwam van m’n camperavontuur las ik op de Facebookpagina van Martine over de Paul van Vliet Academie. Een school waar je de fijne kneepjes van de kleinkunst onder de knie kunt krijgen. Een auditie was niet nodig. Als je kunt ademen (en betalen) mag je meedoen.
Na twee weken wikken en wegen besloot ik me in te schrijven. Een beetje een wilde gok, want ik was nog nooit op de Academie in Den Haag geweest. Maar ergens wilde ik het uitproberen. Verhalen vertellen op papier lukt me aardig, maar zou ik het ook op een podium kunnen?
In 2014 was ik vers terug van een jaar reizen naar Australië, Zuidoost-Azië en Nepal. Ik bezocht met m’n ouders een concert in Rotterdam. Ik zag de bandleden enorm veel lol hebben op het podium terwijl ze kwetsbare liedjes speelden. Ik dacht meteen: dat wil ik ook. De jaren erna verdween dat verlangen naar de achtergrond. Twee maanden geleden laaide het weer op door de post van Martine.
Het leuke van de Paul van Vliet Academie is dat het niet voelt als school. Er zijn geen lesboeken en je bent beide lesdagen praktisch en fysiek bezig. Er wordt weinig taaie theorie in je brein gestopt, daarentegen halen de leraren wel van alles uit je. Je geeft geluid aan wat er in je speelt. Het enige huiswerk dat je krijgt is het schrijven van (lied)teksten en het leren van theaterstukjes die je moet opvoeren tijdens lessen. En je moet oefenen met zingen.
Begin december moeten we met de billen bloot: een optreden van een kwartier in een echt theater, met een zelfgeschreven theaterstuk en eventueel een mooi lied. Ik ben benieuwd. Zou de plankenkoorts het winnen van het podiumverlangen? Best raar trouwens, een surfer met plankenkoorts.