Het nut van de zweethut

15 december. Harde wind, blauwe hemel. Sharo haalt me op thuis. Best een stukkie rijden naar Bant. Ik merk dat ik een beetje gespannen ben, en tegelijkertijd nieuwsgierig naar wat de dag ons gaat brengen. Als we aankomen bij het zweethuttenterrein, zijn de medewerkers van Eagle Lodges al bezig met het opbouwen van de zweethutten. Het geraamte van buigzame houten stokken staat al sinds begin dit jaar, nu moeten de dekens in en op de hutten gelegd worden. Het vuur waarmee de stenen verwarmd worden tot gloeiende rode diamanten is al aan, en de stenen liggen al op het vuur.

Er zijn zevenentwintig mensen, het past net in de middelgrote hut. Ik voel de spanning in de groep. Voor sommigen is dit de eerste zweethut, anderen hebben het al vaker gedaan. Voor degenen die voor het eerst zijn, is het natuurlijk spannend. Alles wat je voor de eerste keer doet is een beetje spannend. Zeker een zweethut. Met z’n allen in een klein donker hutje gepropt worden waar het nog heter wordt dan de heetste sauna, is natuurlijk ook niet niks.  

Bij het vuur zie ik mijn grote kale broer, vuurman Niels. Blij dat hij er is. Brother from another mother.  Zijn vriendin Marleen is er ook, goede energie heeft ze. Fijn ook om haar weer te zien. Jeroen vraagt of we bij het vuur wat stiller willen zijn, om de spirits de ruimte te geven de stenen te omarmen. Voor straks in de zweethut. Dit eeuwenoud, spiritueel indianenritueel heeft niet alleen een diepe uitwerking op het lichaam, maar ook op de geest. Het is een diepe fysieke, spirituele, emotionele en mentale reiniging. Jeroen vertelt wat achtergrondinformatie over de zweethut. Vroeger was er weinig water om jezelf te wassen. Indianen gingen dan met meerderen tegelijk in de zweethut om zichzelf te reinigen. Door de hitte in de hut kon je jezelf wassen doordat je al het vuil uit je poriën zweette.

We beginnen voor de eerste hut met het zetten van een intentie. We knopen zeven kleine zakjes gevuld met tabak aan een touwtje, die we later in de hut hangen als symbool voor de intentie. Het uitvoeren van rituelen voordat je de hut ingaat, zorgt er al voor dat je in een meditatieve staat komt. Ik word wel een beetje nerveus van het gepriegel met de kleine zakjes en het touwtje. Ik laat de nervositeit er zijn.

Tijd om de hut in te gaan. Je mag er naakt in, of met zwemkleding aan. Het maakt niet uit, waar jij je comfortabel bij voelt. Na een reinigingsritueel met salie kruipen we de hut in en we vinden allen onze plek. Dan worden de gloeiendhete stenen met rieken door de vuurmannen de hut in geschoven. Jeroen de watergieter zorgt ervoor dat de stenen op hun plek komen in een gat in de grond. Eerst een steen voor het zuiden, westen, noorden, oosten en in het midden voor moeder aarde. Daarna wordt het gat gevuld met de rest van de stenen, zo’n zestig stuks. Er wordt salie op de stenen gestrooid. Dan gaat de hut dicht en begint het watergieten op de stenen.

Al snel wordt het goed warm in de hut. Het is pikdonker. Ik ben naakt. Mijn billen zijn koud, mijn bovenlichaam is heet. In de eerste ronde eren we de zuidelijke windrichting. Levensenergie, de zon op het hoogste punt. De deur van de hut gaat open, einde van ronde één. Ik zie wolkende waterdampen de hut uittrekken. Ik voel frisse lucht naar binnen glijden. Ik zit vlak naast de deur. Mijn rug is koud. Ik krijg het koud over mijn hele lijf. Ik ben klaar voor ronde twee. Een nieuwe emmer water en de hut gaat weer dicht. Het westen. Donder en bliksem. Soms is eerst onweer nodig om daarna opnieuw te kunnen beginnen. Jeroen giet scheutig met het water uit de emmer. Mijn bovenlijf staat in de fik. Kan ik zijn met dit ongemak? Ik ben blij als de lappen voor de ingang omhoog gaan en er ruimte is voor nieuwe adem. In ronde 3, het noorden, gaan we de koude winternacht in. Het is tijd om los te laten. Ik moet voor het eerst buigen voor de hitte. Het is te heet. De combinatie van nieuwe, hete stenen in de hut en grondig gieten maakt mij buigen. Als je buigt vliegt de hitte over je heen. Beneden bij de grond is het koel. Moeder aarde is koud en draagt je, ontvangt je met open armen. Ik leer in deze ronde ook dat je niet alles van anderen hoeft te dragen, moeder aarde doet dat wel. De vierde gietronde eren we het oosten, de richting van de adelaar. Het is tijd om te gaan dromen, visioenen zien. Ik heb de adelaar op mijn schouders gevoeld. Hij landde, vloog weer weg en ik werd een visioen ingetrokken. De adelaar vloog de hele wereld rond en op alle continenten opende hij zijn klauwen, en liet mijn boeken los. Klaar om wereldwijd gelezen te worden. Prachtig. De laatste ronde is voor moeder aarde. De hitte is minder heftig, de stenen hebben hun energie aan de hut gegeven.

Na de eerste hut blijf ik in mezelf gekeerd. Ik sta buiten bij het vuur. De handdoek om mijn koude lichaam dampt. De stoom komt ervan af. Het vuur is loeiheet. Mijn handdoek droogt snel. In de grote, witte tent eten we wat. Ik sta volledig open, mijn zintuigen staan op scherp. Ik heb geen zin in contact met anderen. Maar ik besluit mij ook in deze situatie weer over te geven aan het ongemak en ik neem deel aan het sociale contact. Me afsluiten heb ik lang genoeg gedaan.

De stenen gaan weer op het vuur en na een uurtje is het tijd om voor de tweede keer de zweethut in te gaan. Ik heb er zin in. We beginnen weer met het eren van het zuiden. Dit komt omdat de opening van de hut naar het zuiden wijst. De gietrondes in de tweede hut gaan me beter af. Ik hoef niet één keer voorover te buigen voor de hitte. Het voelt als een overwinning. Sharo zit rechts naast me. Een vrouw links naast mij begint onophoudelijk te huilen. Een grondige emotionele reiniging. De eerste neiging is altijd: een schouder bieden, willen troosten. Ik doe het niet, ik laat haar. Ze kan haar verdriet zelf wel dragen. Mijn simpele aanwezigheid bij haar huilen is genoeg. In de vierde ronde, de verering van het oosten, zie ik weer de adelaar, net als in de eerste zweethut. Weer hetzelfde visioen. De adelaar die mijn boeken over de hele wereld onophoudelijk uit zijn grote klauwen laat vallen. Ja, ik ben een schrijver.

Er volgen nog twee zweethutten in kleiner gezelschap, waardoor we naar een kleinere hut kunnen verhuizen. Ik zak steeds dieper in meditatie. Ik zie weer prachtige dingen aan de binnenkanten van mijn oogleden. Het is net een film. Ik krijg de mooiste inzichten. Maar die houd ik voor mezelf. Je hoeft niet alles te delen. Na de laatste zweethut rijden Sharo en ik voldaan naar huis. Tijd voor integratie van de visioenen.

De missie van Eagle Lodges is: iedereen een zweethut laten ervaren. Ik draag daar graag een steentje aan bij door er een mooi verhaal over te schrijven. Omdat ik zo gegrepen ben door dit fantastische ritueel. Ik heb best wat meditatie-ervaring, maar tijdens een zweethut ga ik dieper in meditatie dan welke andere meditatievorm ook. Ik zie en voel het nut van de zweethut. Je herinnert je weer wie je altijd al was. Ik ben een schrijver.