Herstelhaast

Op pinnige hakjes paradeerde ze in een moordend tempo door de gang. Ik wist meteen: dit is mijn vrouw. Niet om mee te trouwen, wel om een gesprek mee te hebben voor mijn re-integratie.

Ze tikte en praatte net zo snel als ze liep. Niet bij te houden. Hieronder een klein fragment van het gesprek.

De Wervelwind: ‘Kun je koken?’

De Kasplant: ‘Ja.’

De Wervelwind: ‘Lukt het huishouden?’

De Kasplant: ‘Soms.’

De Wervelwind: ‘Hoe gaat het slapen?’

De Kasplant: ‘Redelijk, ik slaap zes uur per nacht.’

De Wervelwind: ‘Hoe vaak en hoe lang wandel je?’

De Kasplant: ‘Een keer per dag tussen de 15 en 45 minuten.’

De Wervelwind: ‘Hoe vaak en hoe lang doe je yoga?’

De Kasplant: ‘Vijf keer per week twintig minuten, ’s avonds in de woonkamer.’

De Wervelwind: ‘En meditatie?’

De Kasplant: ‘Vijf keer per week twintig minuten, ’s ochtends in de woonkamer.’

De Wervelwind: ‘En verder?’

De Kasplant: ‘Twee tot drie keer per week dippen in de Kralingse Plas en op een goede middag een stukje fietsen.’

De Wervelwind: ‘Ok. Het is dus niet zo dat je helemaal niets kunt, dus ik wil voorstellen om vanaf volgende week weer twee uur per dag te gaan werken.’

Aanvankelijk leek me het voorstel van de bedrijfsarts wel schappelijk. Maar later begon het toch te wringen. Ik ben uitgevallen op het werk vanwege uitputtingsverschijnselen veroorzaakt door de veldslagen met De Donkere Dame of door de afgelopen december ontvangen Covid ‘aftermath’. Wie het weet mag het zeggen. Door zo’n zes weken niet te werken is mijn energieniveau van 0% naar 25% gestegen. Mede door uitmuntende zelfzorg. Maar ik heb ook verteld dat de dingen die ik leuk vind niet zo goed lukken. Mijn allergrootste passie, surfen, gaat bijvoorbeeld niet. Vorige week ben ik naar zee gereden om te surfen met wat vrienden. Ik heb een half uur geploeterd maar kwam niet door de branding. Met m’n staart tussen de benen van schaamte ben ik via de duinen afgedropen, zonder ook maar één golf te rijden. En uitjes als de bioscoop, theater, ecstatic dance of uit eten lukken soms, maar wel met heel veel moeite.

Hoe kan het dan toch dat een bedrijfsarts denkt: hey, die man is weer voor 25% opgeladen, laten we hem maar weer voor 25% inplannen, dan kunnen we die voor 25% opgeladen batterij meteen weer leegtrekken! Het zou toch veel logischer zijn om eerst tot 100% opgeladen te zijn? Of in ieder geval tot 75%? En ik weet dat het in veel gevallen aanbeveling behoeft om zo snel mogelijk weer arbeidstherapeutisch aan de slag te gaan om ‘regelmaat’ te cultiveren. Maar waar zijn ‘reinheid’ en met name ‘rust’ gebleven?   

Vroeger had je rusthuizen in de natuur om te genezen van allerhande kwalen. Maar die zijn dicht. Veel te duur. Veel duurder natuurlijk dan die vele honderdduizenden werknemers die langdurig ziek thuiszitten. Blijkbaar is er geen tijd en geld voor een duurzaam herstel. Zonde toch hè. We kunnen in dit geval een hoop leren van de natuur, zeker met de huidige heersende herstelhaast. Want als een dier ziek is doet het hoofdzakelijk twee dingen: slapen en rusten.