Heimwee

Omdat het vakantietijd is, een stukje over heimwee. Ik heb er vrijwel altijd last van, van heimwee. Het is ook een verschrikkelijk woord. Een lelijk woord. En een lelijke kwaal. Want waarom zou je je niet gewoon overal op de wereld senang kunnen voelen? Waarom verlang je altijd zo naar huis als je heimwee hebt? Waarom kun je de hele wereld niet als je thuis zien?

Ik heb eigenlijk geen verklaring voor deze gevoelens van heimwee. Misschien op zoek naar een stukje veiligheid? Ik weet het niet. Ik ben nu yogales aan het geven bij het Ripstar surfcamp in Frankrijk. Ik voel me hier enorm thuis in de Ripstarfamilie, en ik heb het goed naar mijn zin. Maar toch heb ik last van heimwee.

In juni was ik drie weken in Portugal. Daar heb ik ook gewerkt bij een surf & yoga school. En verder heb ik vooral mijn kont eraf gesurft. Maar….daar was het ook heimwee troef. Terwijl ik me heel erg thuis voelde bij Brian en Claudia van Ticket2surf. Zij wisten echt een familiesfeer te creëren. Maar toch had ik buikpijn, een verlaagde eetlust en verlangde ik naar huis.

Wat een gek fenomeen is het toch, die heimwee. Het komt en gaat ook de hele tijd. Net als alles in het leven overigens. Dat het komt en gaat heb ik tijdens mijn jaartje sabbatical in 2013 ervaren. De eerste maanden ging het goed. Ik was lekker aan het surfen en kamperen. En naar MCDonalds aan het gaan om me te verbinden met mijn grote vrienden, de broertjes Grand en Mighty Angus. Wat een wereldburgers. Na een paar maanden kwamen mijn ouders een maandje langs. Toen zijn we van Sydney naar Cairns gereden met de campert. Op dat moment realiseerde ik me pas hoe erg ik thuis miste. In de week voordat mijn ouders terugvlogen, bouwde zich een brok in mijn keel op. En die brok brak toen ik samen met mijn verwekkers op het vliegveld zat te wachten tot ze door de douane mochten. Ik kon alleen maar janken als een kleine baby. Het janken hield een week aan. Ik was volledig uitgedroogd. Na deze watervalweek trokken de wolken een beetje op en ik besloot te gaan werken op een boerderij voor een bed en eten. WWOOFING heet dat. Willing Workers On Organic Farms. Door de warmte van het boerengezin waar ik verbleef, was de heimwee weer snel over. Maar toen ik na een paar weken naar een nieuwe boerderij ging, had ik ook weer last van heimwee. Naar de vorige boerderij. En dat gebeurde telkens weer bij elke boerderijwissel.

Mijn brein gaat trouwens ook altijd gekke dingen doen op een heimweepiek. Dan ben ik bijvoorbeeld bang dat iemand drugs in mijn koffer doet, ik word opgepakt en niet meer naar huis kan. Of dat ik de vrouw van mijn dromen tegenkom, en moet emigreren naar het desbetreffende land. Allemaal gekke angstgedachten, veroorzaakt door heimwee.

Ik denk dat als ik reis, ik Nederland het meeste mis. En dan met name Rotterdam. Altijd als ik in het vliegtuig zit en we vliegen over de Maasvlakte, krijg ik een warm gevoel in mijn buik. En als ik met de auto weg ben geweest en ik rij weer over de Brienenoordbrug, voel ik vlinders en staan de tranen in mijn ogen. Ik zie de Kuip, de Hef, de Erasmusbrug, de Willemsbrug, de Euromast, de Maas en de Erasmusuniversiteit en ik word week in mijn benen. Ik kan geen gas meer geven en niet meer koppelen. Moet ik weer de ANWB bellen om me thuis te brengen. Tsja…..die liefde voor Rotterdam zit diep hè. Ik zie maar één oplossing: ik ga gewoon nooit meer op vakantie! Lekker surfen op de Maas in de hekgolf van de Speedo. Yes!