Geen tijd te verliezen

‘Ik heb de kijkoperatie uitgevoerd Ruud, en je meniscus bleek helemaal los in je knie te liggen, volledig gescheurd. Ik heb hem verbrijzeld en het gruis verwijderd. Ze hebben je een aardige trap gegeven daar op dat voetbalveld,’ zei de orthopeed. ‘Ja zeker, het was erg pijnlijk ook. Fijn dat er nu na een jaar onwetendheid eindelijk duidelijk is wat er mis was. En wat is nu de verdere gang van zaken?’ ‘Je zult een paar maanden moeten revalideren. Spieren rondom de knie sterker maken. Daarna kun je alles weer doen met je knie. Hij zal alleen wel rond je vijftigste versleten zijn.’ ‘Oh oké. Ik ben pas vijftien dus dat duurt nog even.’ Sinds lange tijd ervaar ik een innerlijke onrust. Een onrust die steeds intenser lijkt te worden. In het proces van de boekenschrijverij werd ik met m’n neus op de feiten gedrukt. Ik ging een boek schrijven en het moest binnen twee maanden klaar zijn. Een maand schrijven en een maand redigeren en dan de persen laten draaien. Uiteindelijk is het vier maanden geworden. Nog steeds achterlijk snel. Waarom moest het nou zo rap? Waarom kon ik er niet gewoon vier jaar over doen, net als m’n schrijfvriendin? Het verhaal laten sudderen als draadjesvlees, of laten rijpen als een goede wijn? In het proces van persoonlijke ontwikkeling van de afgelopen jaren heb ik een helpende overtuiging geïntegreerd: ‘er is altijd genoeg voor iedereen, ook voor mij.’ Bijvoorbeeld genoeg geld, liefde en energie. Dit geeft me een enorm vertrouwen voor de toekomst. Ik denk in overvloed. Dacht ik. Behalve als het gaat om tijd. Van tijd heb ik altijd te weinig.   Maar hoe komt dat nou, die tekortgedachte op tijd? Ik dacht eerst dat het door m’n ouders kwam, dat ze me teveel onder druk hadden gezet vroeger, waardoor ik dacht dat ik constant topprestaties moest leveren en ‘het gemaakt moest hebben’ voor m’n dertigste. Dit was niet zo, ze hebben me juist best wel vrij gelaten. Daarna dacht ik dat het door de prestatiedruk op werk kwam. Dit klopte ook niet. Op werk had ik regelmatig last van een geklapte ambitiebal en een daarover gefrustreerde manager. Ik maakte geen carrière en spaarde energie, zodat ik thuis zoveel mogelijk dingen kon doen die ik echt belangrijk vond.   Pas vorige week werd het me duidelijk. Het komt door de orthopeed, die heeft gezegd dat m’n knie versleten is voor m’n vijftigste. Daardoor heb ik een doemscenario in m’n hoofd geplant dat ik dan niks meer kan. En daarom moet ik nu zoveel mogelijk surfen, reizen en andere toffe dingen doen, want ik heb nog maar negen jaar. Alles moet zo snel mogelijk, want er is geen tijd te verliezen. Dat is natuurlijk onzin, want wie weet is die knie pas versleten als ik zeventig ben. En met een kunstknie kun je misschien ook wel gewoon surfen. Tijd voor een overvloedgedachte op tijd. Aan de andere kant zorgt deze modus er wel voor dat ik alles uit het leven probeer te halen. Dilemma.