Firekeepen

De Donkere Dame

De zon scheen door de mist en leek wel een maan. Toen de laaghangende wolken optrokken, verscheen de zon weer in volle glorie. Horsterwold lag er vredig bij. Rijp op de wilgentakken, zon op de houten adelaar, water zonder rimpels en blauw boven de kale bomen, waar alweer nieuwe knoppen aan zaten.

 

Met mijn blote handen pakte ik de eerste stenen en legde ze in de kruiwagen. Ik voelde mijn handen verruwen. Ik had handschoenen aan kunnen doen. Firekeepen, waarom doe ik dat eigenlijk? Vroeg ik mezelf in gedachten af. Ik moet er vroeg voor uit bed, meer dan een uur rijden met de auto, het is zwaar werk, soms word ik kleddernat van de regen, het vuur schroeit m’n wenkbrauwen weg, de rook prikt m’n ogen tot ze huilen, m’n broek wordt kokendheet, aan het einde van de dag heb ik altijd last van m’n onderrug, ik ben vaak pas weer om negen uur ’s avonds thuis, ik stink zo hard dat ik de snackbar niet meer in mag en ik krijg er niks voor betaald. Ik had ook kunnen gaan surfen, want er waren weer ‘World Class Waves’ voorspeld langs de Nederlandse kust. Maar toch was ik hier.   

 

Toen de eerste deelnemers met licht gespannen koppies het terrein op liepen wist ik het. Ik doe dit omdat ik een bijdrage wil leveren aan een fijne zweethutervaring voor anderen. Ik heb niet per se ambitie in de zweethuttenwereld, ik wil gewoon bijdragen aan een mooie beleving voor de mensen. Een belevenis waarvan ik weet dat die levensveranderend kan zijn. ‘Remember who you truly are’, staat geschreven bij de poort van het terrein. Toen ik een fikse ‘vastlopert’ had, op z’n Rotterdams gezegd, kwam ik er in de zweethut achter wat ik op de wereld mocht gaan doen, daarvoor kreeg ik een visioen. En daarom wil ik mensen, die het even niet meer weten, helpen door het vuur te hoeden en de stenen de juiste hitte en energie te geven voor mogelijk een transformerende reis naar binnen. Zodat mensen de reis van hoofd naar hart maken en de vastgelopen tandwielen weer kunnen gaan draaien. Je kunt trouwens ook gewoon de ballen uit je broek zweten en opgeschoond en ontspannen naar huis gaan, net als na de sauna. Het hoeft echt niet altijd ‘life changing’ te zijn.  

 

De eerste hut mocht ik mee naar binnen om de hete stenen in de put van de hut te deponeren. Als copiloot van de watergieter. De rol van copiloot voelt voor mij als een soort ‘presencekeepen’, aanwezig zijn in het moment en de deelnemers zonder woorden uitnodigen dit ook te doen. Zorgen voor ‘presence for the presents’. Aanwezig zijn voor de cadeautjes van de hete stenen.

 

Vanmorgen, het was weer maandag, liep ik naar de auto om te gaan werken. Ik was plotseling niet meer duizelig. Duizeligheid, ik heb er al tijden last van. Ik ben er voor naar allerhande hulpverleners geweest. Huisarts, fysiotherapeut, ademcoach, osteopaat, mesoloog. Niets hielp. Uitgebreid bloedonderzoek wees niets uit. En nu was het weg. Cadeautje van de stenen?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.