Feeder

Ik hoef van geen enkele bejaarde een mondkapje op. Als ik vraag of ze wensen dat ik het mondkapje draag, is het meest gehoorde antwoord: “Nee joh, schei uit met die onzin!” De keren dat ik de muilkorf daadwerkelijk dien te dragen zijn op één hand te tellen.

Bij de oude mevrouw van deze morgen mocht ik starten met het opmaken van het bed. Tot nu toe vind ik dit het lastigste klusje. Want elke bejaarde heeft zo zijn eigen wensen. Dus ik laat ze er altijd bij staan en laat ze precies uitleggen hoe het moet. Om misverstanden en ongenoegen te voorkomen.

Mevrouw Koffie vroeg of ik koffie wilde. Ik zei dat ik geen koffie drink, maar dat ik gisteravond wel een decafé gedronken had. De vrouw zei vervolgens dat ze ook hele lekkere Kappesieno kan maken.

Vervolgens zei ze dat het wat is met die kerrona. En dat als die ene Sienees die ons ervoor had willen waarschuwen niet was vermoord, er helemaal geen kerrona was geweest. En de klok moest opgewonden worden. En ja, die kerrona, daardoor bleef ze maar binnen. In de gangen van het bejaardentehuis deed ze wel een mondkapje op. Om vervolgens zonder mondkapje op een halve meter afstand van mij tegen me te praten. Ze was het even vergeten, die kerrona.

Mevrouw Koffie vertelde nog wel een mooi verhaal. Vroeger zat ze ook in de schoonmaak. Ze werkte in een postkantoor. En ze moest altijd ’s ochtends vroeg aan de bak. Op een morgen was ze de balies aan het poetsen en toen drukte ze per ongeluk op het overvallersknopje onder één van de balies. Toen stond tien minuten later het hele postkantoor vol met parate politieagenten. Ik weet niet of het waar is want mevrouw Koffie was ook wel een beetje de weg kwijt, maar ik vond het wel een leuk verhaal dat het opschrijven waard is.

Ik werd ook helemaal volgegoten met thee en volgestopt met koekjes. Ik kreeg zes spritsen en een speculaaskoekje. Ze was voor even mijn feeder. Ze hoopte misschien wel dat ik zo rond zou worden als een olifant zodat ik de deur niet meer door kon en voor eeuwig bij haar schoon zou moeten maken. Het zou een mooi sprookje zijn.

Mijn tweede schoonmaakklus was bij de Noor. Het was gelukkig mijn laatste keer in dit open riool. Het was weer feest. Ik had gedweild en nog geen twee minuten later liep de Noor met een te vol bakkie suikerkoffie al trillend door de kamer, alles weer nat, bruin en plakkerig. Vervolgens ging hij naar de wc, pieste naast de pot en over z’n slippers. En hij slofte weer naar de bank, een spoor van pis achterlatend. De Noor laat altijd de wc deur open zodat ik precies kan zien wat er gebeurt. Ik zuchtte een paar keer diep en liet het los. Later hoorde ik van de zorginstelling dat ze versneld aan het proberen zijn om de Noor in een begeleid wonen constructie te krijgen. Want hij kan echt niet meer voor zichzelf zorgen. En hij is ook psychiatrisch patiënt. Ik vind het zielig voor hem en ik hoop dat hij gauw de hulp krijgt die hij nodig heeft.     

Na de Noor kreeg ik de Zweedse vrouw. Ze deed open, ging mij voor naar de kamer en ik keek recht in een flink bouwvakkersdecolleté. Tijdens het lopen veranderde het bouwvakkersdecolleté in een volle maan. De vrouw pakte nietsvermoedend wat reclamefolders van de vloer. Met gestrekte beentjes, waardoor ik recht in het middelpunt van de maan keek. Ik deed gauw m’n ogen dicht en zei: ‘mevrouw, uw broek is afgezakt.’ Waarop de vrouw zei: “oh ja jongen, ik voel het. Ik trek hem gauw weer op.” Ik kreeg niet het idee dat ze zich ervoor schaamde.

Tijdens de schoonmaak zag ik dat de vrouw af en toe zat te genieten van mijn noeste zwoegen. Ze zei steeds hoe blij ze met me was. En ik kreeg steeds thee met snoep en chocola. Final score: vier Ferrero Rocher chocoladebollen, twee gewone bonbons en zes gesuikerde dropjes. Dit was al de tweede feeder van de dag. Ik had het idee dat ze me, net als mevrouw Koffie, graag binnenshuis wilde houden door me vol te stoppen met dikmakers.

Toen ik de klus geklaard had, keken we samen nog even naar Storage Wars. Een programma waarin mensen blind opslagboxen bij veiling opkopen en dan het spul dat in de boxen staat met winst proberen te verkopen. Echt het meest onzinnige programma dat ik ooit heb gezien. Naast Temptation Island dan. Blijkbaar ga je zulke onzin kijken als je de hele dag niks te doen hebt.