Ereprijs

Dit geloof je pas als je het ziet. De laatste cliënt op m’n allerlaatste werkdag woont in de Ereprijsstraat. Toen ik naar de voordeur liep, bedacht ik me dat ik die ereprijs wel verdiend heb, gezien de talloze wc’s die ik in de afgelopen tweeëneenhalf jaar heb schoongemaakt, zowel in de commerciële schoonmaak als in de zorg. Per vijf mei 2023 had ik m’n baan opgezegd, maar vandaag, op 17 mei 2023, zwaaide ik pas officieel af.    

En die ereprijs, die kreeg ik vandaag. Ik mocht schoonmaken bij een enorme dikke vrouw. Omdat ik niet weet welk woord ik nou opschrijven mag, enorm of dik, gebruik ik ze maar allebei. Nog niet eerder werkte ik bij zo’n omvangrijk mens. Haar hoeveelheid spullen was net zo enorm. Ik heb in de afgelopen weken in een intens proces van ontspullen gezeten en het zien van zoveel troep zorgde voor kortsluiting in m’n hoofd.   

Verder woonde ze in het goorste huis dat ik ooit heb gezien. In ieder geval qua stof. Alle bezittingen lagen onder een laag grijze sneeuw. Na tien minuten stond ik al te hoesten. Als pensioencadeau kreeg ik twee stoflongen mee naar huis. Heerlijk.

Nu zit ik op de stadscamping te mijmeren over m’n schoonmaakcarrière terwijl het zonnetje in m’n bus schijnt. Wat heb ik een hoop verhalen over bijzondere ontmoetingen geschreven. Meer dan honderd. De mooiste zal ik kort de revue laten passeren.

De eerste die opkomt is de lesbische oudere vrouw die een relatie kreeg met een transgender, een man die zich op 69-jarige leeftijd om liet bouwen tot vrouw. Ze vonden elkaar in de 55+-flat waar ze beiden een appartement betrekken. Geweldig.

Dan de hoogbejaarde vrouw die zichzelf zonder moeite tien keer kon opdrukken, elke dag drie kwartier ging zwemmen en dagelijks een uur wandelde. Wat een sportbeest.

Mijn getatoeëerde rechterarm werd in coronatijd meerdere malen beroerd door een hitsige oudere dame die maling had aan de anderhalve meter afstandsregel. Ze vond een 40-jarige knul met een sleeve maar wat interessant.

De ex-vrouw van een bekende cabaretier waar ik een ontzettend goede band mee kreeg. We hadden een gedeelde schrijfinteresse. Zij had haar boek net af toen ik aan het mijne begon. Ze is zelfs meelezer geweest voor De Donkere Dame. Een ontzettend goede neerlandicus waar ik veel toptips van kreeg en waardoor m’n boek flink verbeterde.

Aan vrouwelijk schoon verslaafd was de man die z’n hele huis vol had met posters van naakte vrouwen, opblaaspoppen, kunstpoezen, barbies, Playboys en DVD’s met wijdbeense taferelen op de hoezen. Met deze cliënt had ik hele diepe gesprekken.  

En in algemene zin zijn me bijgebleven: alle mensen die me buiten in de kou lieten staan omdat ze dachten dat een man niet kan schoonmaken, de zieke mensen die de hulp hard nodig hadden, de mensen die de hulp niet echt nodig hadden, de soms ontzettend vieze huizen, de onnavolgbare Pameyer-cliënten met geestelijke problemen, de Rotterdamse debiteuren-crediteuren-sfeer op de planningsafdeling van de zorginstelling en tot slot de vaak toch lieve cliënten.

Op weg naar huis hing ik m’n schoonmaakspullen aan de wilgen. Nieuwe tijden breken aan, ik neem afscheid met een lach en een traan.