Eenvoud maakt pas echt gelukkig

We weten allemaal dat blauwe bessen gezond zijn, ze zijn rijk aan vitaminen en antioxidanten. Maar ze zijn ook ‘fucking duur’, voor een klein bakkie van 300 gram betaal je zowat vier en een halve euro. Nou stond ik laatst bij de snelkassa van Albert Heijn, de winkel waar alles snel gaat, veel te snel als je het mij vraagt. En toen flikkerde een snelle studente heel snel en hard een kilo blauwe bessen op de kleine toonbank. Diepvries. Toen dacht ik: hey, dat is handig, eens kijken wat dat kost. Bleek het 5,30 voor een hele kilo te zijn. Meteen gekocht natuurlijk.

Wat ik merkte in de afgelopen weken is dat ik ‘s ochtends onbewust veel meer blauwe bessen in mijn voederbak met fruit werp, omdat ik meer dan genoeg blauwe bessen in de vriezer heb, gescoord voor een mooie prijs. Dat is blijkbaar wat overdaad met mij doet. Ik heb meer, dus consumeer ik meer. Want normaal gesproken, als ik een klein bakje bessen voor de hoofdprijs had gekocht, was ik heel zuinig en deed ik niet meer dan tien besjes in mijn bakje. Omdat de kiloprijs bijna net zo hoog was als die van saffraan. Beetje een hyperbool natuurlijk maar ‘you get the point’.

De afgelopen jaren, sinds ik mijn goedbetaalde baan als ingenieur opzegde, heb ik vaak met minimale middelen rond moeten komen. In twee jaar tijd heb ik één nieuw kledingstuk gekocht, een trui van m’n favoriete merk. Elke keer als ik hem aandoe geniet ik enorm, omdat ik er echt moeite voor moest doen. De overvloedige schaarste die mij ten deel viel sinds mijn carrièreswitch, heeft er dus voor gezorgd dat ik zuinig moet leven en goed moet kijken waar ik m’n geld aan uitgeef. Ik ga vrijwel nooit uit eten, bezoek geen dure concerten, ga niet naar luxe sportscholen en yoga doe ik alleen nog thuis in plaats van bij kostbare yogascholen. De enige ‘luxe’ die ik mezelf heb gegund in de afgelopen jaren is de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, al heb ik het daar ook redelijk karig gedaan. Overigens moet ik voor die reis en voor het drukken van m’n boek nog een schuld aflossen. Het is niet altijd leuk, maar het maakt dat ik heb leren ‘poverleven’.

De verwachting is dat ik binnenkort weer meer te besteden ga hebben. De uitdaging wordt dan om hetgeen ik in de afgelopen jaren leerde te blijven cultiveren: spenderen alsof je een student bent. En niet overdadig knabbelen aan overvloed. Want eenvoud maakt pas echt gelukkig.